Na de aankoop van de rugzakken hebben we alle grote zaken wel gekocht. “Alleen nog wat klein spul.” hebben we al een paar keer gezegd. Handdoekjes, powerbank, hoofdlampjes, multitool, dat soort werk. We willen dat allemaal niet tot het laatste moment uitstellen, dus afgelopen zaterdag zijn we maar weer naar de Zwerfkei vertrokken. Beetje bijtijds in de ochtend, want dan is het nog ‘iets rustiger’… dachten we.
Dus om een uur of tien waren we in Woerden om ons lijstje af te werken. Sokken… we wisten welke we wilden en die hadden ze gelukkig. Check. Handdoeken, van die snel-drogende, niet te groot. Na veel wikken en wegen… de Care-plus in twee maten gekocht. Dat moet genoeg zijn. Check. Powerbank, liggen naast de handdoekjes in een mooi afgesloten vitrinekast. Daar moet dus iemand bij komen. De jongen die ik aanschiet weet er niet teveel van maar ‘hij gaat iemand regelen’. Luid wordt er door de winkel omgeroepen of er iemand naar de Powerbanks wil komen en even later komt er een jonge gast. Hij kan gelukkig veel vertellen over de beschikbare modellen, raadt ook niet de duurste aan en heeft duidelijk ervaring. Keuze valt uiteindelijk op een 20.000 mA exemplaar. Check.
Drie items van ons lijstje afgewerkt en we zijn zeker al anderhalf uur in de winkel en ik schat al zo’n €150 lichter. Mijn schattingen bleken na afloop zelfs nog wat aan de lage kant.
Dus op naar de hoofdlampjes en de multitools. Ook hier veel afwegingen, gesprekken met de verkoper. Dezelfde jongen die ons ook bij de Powerbank hielp. En ook hier kwam hij met veel praktische tips en om vooral niet het duurste, meest uitgebreide te kiezen. Maar een realistische aankoop te doen. De enige luxe die hij zichzelf bij zijn (lichtgewicht) hikes permitteerde, was een lichtgewicht stoeltje. Het altijd maar zitten op de grond is niet heel comfortabel, zeker niet als je 30 km hebt gelopen. En laat dat nou net iets zijn wat Raymond ook laatst had gezegd en waar ik nog wat overtuigd van moest worden. Dus met z’n drieën naar de stoeltjes en daar op de lichtste modellen gezeten. De één wat lichter, kleiner, duurder en iets minder comfortabel. De ander op al deze punten het tegenovergestelde. Dus wat doe je dan als je niet kunt kiezen? Precies, van ieder één, zodat we tijdens onze tocht kunnen afwisselen.
Daarna nog naar de bordjes, mokjes, sporks. En o, wat een keuzes ook hier weer. Uiteindelijk voor plastic spul gegaan, niet te duur en best licht. Als laatste nog wat waterdichte zakjes om kleding en elektronica te beschermen tegen regen. En daar sta je dan weer: 1,5 liter, 4 liter, 7… 12… licht of nog lichter…. AHHHHHH. Keuzes, wat moeten we? Wat als zus… en zo, zou dat niet handig zijn? Na een paar verkopers gesproken te hebben die allemaal de vertwijfeling in onze ogen zagen, toch maar onze keuzes gemaakt en maar kijken hoe het gaat uitpakken… of eigenlijk inpakken.
Bijna 4(!) uur verder staan we dan toch bij de kassa. Onderweg naar de kassa hebben Raymond en ik het erover, wat zouden we kwijt zijn voor ‘dat kleine spul’. Zeshonderd, denkt Raymond. Ik tel in gedachten onze aankopen en denk wat minder. Nou, niet dus. Ruim, heel ruim eroverheen. Even wat ‘klein spul’ kopen. “U heeft nog wel wat punten gespaard twv €16, die kunnen eraf”, zegt de vrouw achter de kassa nog vriendelijk. Daar hebben we dus na afloop maar een lekker broodje van gekocht.
‘Hoe duur kost dat?’ Nou… heel duur!