Voordat we met de belevenissen van vandaag beginnen willen we jullie bedanken voor het lezen van alle berichten en het plaatsen van jullie berichtjes aan ons. Dit motiveert ons niet alleen om de blog bij te houden, maar ook gewoon om lekker door te lopen 🙏

En dan vandaag, vandaag stond in het teken van grenzen. We passeerden namelijk vandaag om 12.34 uur de grens tussen België en Frankrijk. Toch wel een mooi moment precies drie weken nadat we zijn vertrokken.

Kort daarna stond er ook nog een ander bordje langs de weg, iets minder hoopgevend misschien, maar toch…

Een andere grens die we zijn gepasseerd is de 400 km grens. We kwamen er vandaag achter, maar bleken hem gisteren al te hebben gebroken: 436 km staat er naar vandaag op de teller. Mooi momentje toch?

Dan de route van vandaag, die was best ok hoewel de laatste paar kilometer niet zo mooi waren. Het eerste gedeelte was zeker mooi. Door de bossen, over onverharde paden van zand en kleine steentjes. Nou ja, zand… door de regen was het meer modder/klei geworden. En een enkele keer moesten we zelfs een klein stroompje oversteken. Het was daardoor best zwaar lopen. De wat kortere etappe en het passeren van de grens maakten echter veel goed.

En zo kwamen we rond 15.31 uur aan in Rocroi. Voor ons het einde van de Via Monastica die ons van Tongerlo naar Rocroi heeft gebracht. We logeren nu twee nachten in een klein hotel in Rocroi en vertrekken zondag op onze nieuwe route naar Veselay, de Via Campaniensis.

O ja, en dan die blessure… Je zal misschien denken ‘ze hebben nu de spierpijn en de blaren toch wel gehad’? Dat klopt, maar toch doen we iedere keer weer nieuwe ervaringen op waar ons lichaam dan toch weer aan moet wennen. Zo begint in Wallonië dus al de gewoonte van baguettes bij de Boulanger. En aan zo’n harde knapperige korst waren mijn kaken dus echt nog niet gewend. Dus nu loop ik dus met spierpijn in mijn kaak rond. Niet ernstig, maar de komende tijd toch maar iets meer zachte croissantjes eten.