Van Raymond:
Vandaag is het precies 1 maand geleden dat we vertrokken vanuit Sassenheim. De eerste week wandelen vond ik lichamelijk maar vooral mentaal zwaar. Ik dacht echt: ‘waar begin ik aan’, vier maanden lang weg van huis en niet weten wat je kan verwachten. De slaapplekken voor de eerste week stonden al vast dus daar hoefde we ons geen zorgen over te maken.
Maar wat je allemaal tijdens het wandelen meemaakt dat weet je niet. De ene dag loop je lekker door de natuur en rustige dorpjes met weinig prikkels, en de andere dag loop je door een drukke stad en slaat mijn hoofd op hol van alle prikkels die binnen komen. Het drukke verkeer dat voorbij rijdt, de vele mensen op straat en alle andere geluiden en chaos die in elke stad is. Aan het einde van de dag was ik dan ook overprikkeld en kon ik maar moeilijk de positieve dingen van de dag zien. Het liefste zou ik dan stoppen en lekker thuis zitten zonder al die prikkels en nieuwe indrukken. Maar ik wist ook dat ik dat niet kan doen want deze kans krijg ik misschien maar een keer.
Na 1 week lopen gingen we de grens van België over en was ik blij dat we Nederland achter ons konden laten. In België gingen we ook de officieel aangegeven Camino route volgen en voelde het anders dan de eerste week. Nu je op de route zit krijg ik meer het gevoel dat het echt begonnen is. De blaren werden steeds minder en lichaamelijk voelt het ook steeds beter. Doordat het wandelen beter gaat, ga je meer nadenken over waarom je deze wandeling maakt en wat je eruit wilt halen als je weer thuis bent. En een antwoord vinden op die vraag is moeilijker dan ik dacht. Nu de eerste maand voorbij is merk ik al een heel groot verschil met hoe ik me voelde toen ik weg ging en nu op dit moment. Toen we weg gingen dacht ik vaak aan hoe we in hemelsnaam vier maanden lang bijna elke dag moeten lopen en in Santiago terecht moeten komen. En nu is de routine van wandelen, eten, slapen en repeat normaal geworden en geniet ik meer van de reis en de omgeving om me heen.
Er gaan nog veel mooie momenten komen en dit is nu al een reis om nooit meer te vergeten
Van Maarten:
15 april namen we afscheid van thuis. Voor 4 maanden lieten we Monique en Melanie achter, maar ook familie en vrienden. Transformeer je in een maand van man/vader/vriend/collega naar pelgrim?
We hebben heel veel geleerd van de eerste week waarin we de fysieke pijn voelden van stijve rug, benen en blaren. Maar ook de mentale pijn van het afscheid nemen, het loslaten. We leerden hoe we ons plan konden aanpassen als de omstandigheden daarom vroegen. Dus even geen camping bij regen en kou, maar een vast bed en een dak boven ons hoofd. We leerden letterlijk loslaten toen we onze tent achter lieten in België en onze slaapzak en -mat naar huis stuurden.
We leerden daarmee te vertrouwen op dat er altijd wel een overnachtingsadres is. En wat ontmoet je dan leuke mensen! Gastvrij in iemands huis worden toegelaten. Vertrouwen dat zij in ons hebben als ze ons daar al na een half uur alleen laten. En ook het vertrouwen dat er ook de volgende dag wel weer een bed en eten is.
Ook wandelend hebben we vertrouwen gekregen. Met afstanden tot 34 kilometer door blubber en glijdend over klei. Zat ik er doorheen dan pepte Raymond mij op en andersom. Een heuvel lijkt van een afstand van hoog, maar als je er naartoe loopt en je kijkt achterom dan ben je vaak al onderweg naar boven. En als een pad vanuit de verte afgesloten lijkt, is er van dichtbij vaak toch nog een doorgang.
Wij geloven dat we dit samen kunnen en vertrouwen elkaar in de voorstellen en keuzes van elkaar. Wij kunnen dit samen!
Lieve kerels.
Wat ontzettend knap zoals alles door jullie verwoord is .vooral van jou Raymond .het was erg moeilijk maar je hebt je er doorheen geslagen. Samen hebben jullie veel steun aan elkaar jullie zijn een echt team.
Bedankt voor deze openhartige blog en ik wens jullie nog veel wandelplezier.
Wat heb je dat mooi gezegd, Raymond! Knap om het zo te verwoorden!
Jullie zijn echt supergoed bezig, als ik jullie blogs zo lees! Er zullen best nog moeilijke momenten komen, maar er zullen ook nog heel veel mooie momenten in het verschiet liggen. Jullie hebben je in elk geval al snel goed aangepast aan jullie nieuwe trekkende bestaan. Veel succes met het vervolg van jullie tocht.
Groetjes, Sonja
Wat een emotioneel verhaal. Ik heb het met ontroering gelezen. Ik heb nog meer bewondering voor jullie gekregen dan Ik al had. Maar ik ben ook ontzettend blij dat jullie nu je “draai” gevonden hebben. Ik wens jullie alle goeds wat ik jullie maar wensen kan. Veel liefs.
Pappa / opa
Jullie zijn toppers! Leuk om al jullie verhalen te lezen. Ga zo door 🙂
Jemig, een maand alweer! Wat vliegt de tijd en wat gaan jullie goed! Leuk om jullie beider verhalen te lezen en Raymond te volgen op Strava. Echt knap dat jullie volhouden! Op naar het vervolg van de reis! X
Lieve Raymond wat geweldig om jou verhaal zo te lezen het ontroerde mij.Om jou papa te ondersteunen en elkaar zo in evenwicht te houden.Ik vind het zo wie zo geweldig wat jullie tot nog toe bereikt hebben.Maarten geweldig dat jij je zoon weer weet op te peppen.Lieverds heel veel sterkte en succes ik denk elke dag aan jullie.heel veel liefs Elie en oma.
Lieve mannen van me, al een maand voorbij wat gaat de tijd toch snel. Ondanks dat ik jullie elke dag spreek en app vind ik het heel leuk en fijn om jullie blogs te lezen en alle mooie foto’s te zien. Raymond ik ben zo blij voor je dat je er nu wel van kan genieten (je had zo mooi geschreven) Geniet samen verder van jullie mooie bijzondere avontuur. Veel liefs van mij en natuurlijk ook veel liefs van Melanie
Grote klasse mannen! Het is ongetwijfeld een enorme rollercoaster om zo uit het dagelijkse leven zo’n switch te maken naar een soort van solitude bestaan. Gelukkig doen jullie dit met zijn tweeën en daardoor kunnen jullie elkaar steunen op moeilijke momenten, maar andersom ook samen genieten van de fantastische momenten!
Dit is een avontuur dat niemand jullie meer gaat afnemen en jullie voor altijd verandert. Geniet vooral en leef in het moment!
Op naar de volgende blog, ik lees ze dagelijks en kijk iedere dag weer uit naar de volgende. En weet (maar dat is lijkt me wel duidelijk geworden) dat jullie deze trip fysiek weliswaar alleen lopen, maar dat er velen jullie op de voet (mooie woordspeling 🙂 ) volgen!
Bon route!
Wat mooi geschreven Raymond. Er zat even iets in mijn keel wat ik weg moest slikken. Goed dat je zo goed kan verwoorden wat er in je omgaat en hoe je dit aan ons duidelijk kan maken. Fijn ook om te lezen dat jullie elkaar hebben om elkaar op moeilijke momenten er doorheen te slepen. Deze ervaring pakt niemand jullie af!! Ik ben super trots op jullie! Ga zo door!!!
Wat een mooie woorden na alweer een maand wandelen. Wat doen jullie het goed samen. Met heel veel plezier lees ik bijna dagelijks jullie verslag van een prachtige reis.
Maak mooie herinneringen samen.