Een rustdag in een historisch stadje als Namur moet je natuurlijk niet voorbij laten gaan als het zonnetje schijnt en het een rustige zondagochtend is. Rond half tien liepen we naar buiten op weg naar een lekker broodje en naar de Sint Albanus kathedraal. Geen straf hoor, heerlijk kuieren, ochtendzonnetje op de bol, lente-temperatuur en nagenoeg niemand op straat. Zo zou een stad altijd moeten zijn.

De kathedraal bereikten we na een klein kwartiertje. Wat moet je er van zeggen… Groot, vuil van de buitenkant en eigenlijk een wat eenvoudige binnenkant. Op de foto’s staan de heaters aan, de zondagmis begon bijna.

En dat ze hier niet allemaal van de katholieken zijn, laat onderstaande foto wel zien… Toeval?

Daarna een Boulangerie opgezocht en in m’n beste Frans een ‘krassantje’ en een ‘pain au chocolat’ besteld. Ze begreep wat we wilden een ik vrees dat dit de eerste van velen gaat worden.

Daarna nog lekker langs de Sambre, de andere rivier die door Namur gaat, gewandeld. En dan kom je wel wat historie tegen…

Het begon op straat langzaam weer wat drukker te worden. Het mooie weer lokte iedereen toch wel naar buiten. Toch was er nog een rustig steegje te vinden… Waren we daar alleen? Niet helemaal…