Drie dagen lang heeft ze ons de weg gewezen, drie afwisselende dagen met op dag één Ravel en dag twee door de bossen. En dan vandaag dag drie waarin ze ons aanvankelijk een ongezellige autoweg liet volgen maar na ons afscheid toch nog een prachtig, omhoog lopende weg liet volgen op de grens van Frankrijk en België. Dag Maas, bedankt.

De dag begon dus niet zo gezellig. Hoewel de zon toch echt vanaf de ochtend haar best deed, was de route er al vrij snel één van in de berm van een autoweg lopen. Voorbij razende auto’s en vrachtwagens en weinig moois te zien eigenlijk. Maar dat veranderde toen we de autoweg konden verlaten… Langzaam bogen we van de Maas weg, werd het bosrijker en vooral ook steeds heuvelachtiger. Een paar goeie beklimmingen brachten ons van Frankrijk, waar we die ochtend in waren gelopen, weer terug in België.

Rond half vijf kwamen we bij ons gastverblijf aan. We werden welkom geheten door Mark en in het zonnetje hebben we verder kennis gemaakt. Later bij het eten maakten we ook kennis met zijn vrouw Miriam. Tijdens en na de heerlijke maaltijd veel verhalen gehoord over pelgrims die daar in het verleden zijn geweest. Maar ook over de route die ons nog te wachten staat. Bijzonder om te horen dat de beleving en de ‘organisatie’ van de Camino door mensen zelf wordt opgepakt. Enthousiast, betrokken bij de pelgrims en het enorme vertrouwen dat ze hebben in de mensen die bij hen komen eten en slapen. 🙏