Pfff, dat was flink klimmen vandaag. We hebben het hoogste punt tot nu bereikt, 680 meter.

We waren het dorpje vanochtend nog niet uit of de weg ging al omhoog. Dat beloofde wat. Eerst nog over asfalt, maar later veranderde dat in een bospad. Dat was best lekker want daardoor ook lekker in de schaduw. Hoger en hoger ging het. Maar het was zeker de moeite waard.

Na de beklimming volgden we op advies van onze gastvrouw een andere route, wat korter maar ook veel mooier. Dat advies bleek volledig waar te zijn. Wat een prachtig bospad door de uitlopers van het Centraal Massief.

Na onze laatste rustpauze moesten we nog een stukje klimmen. Dat voelden we goed aan onze benen. Maar gelukkig konden we die later op de middag te rusten leggen. Ons huis voor vandaag is van een kunstenares, beetje chaotisch, we begrijpen haar af en toe niet, maar het komt uit een goed hart.

Nog even een extra die we jullie niet willen onthouden: we hebben zojuist het meest interessante diner van onze hele tocht gehad. Niet alles is geschikt voor deze blog, maar het eindigde met een Frans pelgrimslied gezongen en begeleid op gitaar door onze gastvrouw. Geweldig!