Vandaag, 23 februari, nog 50 dagen en wat uren te gaan. De tijd tikt door en de laatste vinkjes van de todo-lijst worden gezet. Zo onwerkelijk dat we over 50 (!) dagen vertrekken.

Op het werk verloopt de overdracht voorspoedig. De grote dingen zijn altijd makkelijk, die heb je wel in het snotje. Maar juist die kleine dingetjes, die maar eens in het jaar gebeuren, zie je gauw over het hoofd. Of iets waar je IT-technisch gezien rechten voor moet hebben… Ik klik er zo naartoe, maar mijn opvolger ineens niet. Verder met de Salarisadministratie e.e.a. besproken en ook de leaseauto houden we toch maar gewoon gedurende de maanden sabbatical. Check, check, check.

Ook thuis weer wat vinkjes gezet. Reisverzekering verlengen van 60 dagen naar 180 dagen per jaar. Check. Medicijnen voor 4 maanden bestellen. En let wel: de NIET-koelkast versie van de druppels. Ik ga geen koelkast in mijn rugzak meesjouwen natuurlijk. Check. En ook gisteren gedaan: de sportschool opgezegd. Ben zeker van plan om bij thuiskomst weer te gaan sporten, maar helaas kon opschorten van het contract niet. Check.

En ook het ‘wie wil ik nog even zien voordat we weggaan’ begint nu. Of ook: gedag zeggen tegen vrienden en bekenden die we een paar maanden niet gaan zien. De weekenden beginnen behoorlijk vol te lopen met alle ‘laatste’ afspraken. Erg leuk! Wel vaak dezelfde vragen beantwoorden: Hoeveel kilometer per dag lopen jullie? Waar slapen jullie dan? Hoe zwaar is jullie rugzak? Is dat inclusief water? En eerlijk gezegd: we hebben een idee, maar wat daar van uit gaat komen? Echt geen idee! Juist het loslaten en het plan geen harnas laten worden is iets hoe we in dit avontuur willen stappen.

Dus al met al nog 50 dagen, iets meer dan 7 weken. Zeven spannende weken tot het moment dat we echt gedag zeggen en op pad gaan…