Wat later dan de andere dagen vertrokken we uit ons heerlijke pelgrimshuisje in Noville. We wilden er zo lang mogelijk van genieten (en we moesten nu zelf de afwas doen 🙂). Dus rond tien uur vertrokken we richting Namur, een wandeling van ongeveer 21 km. Maar of het toch nog komt van de 31 km dag, omdat we een rustdag in het verschiet hebben of omdat de route voor de derde dag op rij lange, rechte, licht stijgende ‘spoorlijn-wegen’ bevatte… Het ging niet vanzelf vandaag.

Een kilometer of zeven voor Namur veranderde het landschap. Van een licht stijgend pad met akkers aan weerszijde ging het licht dalen en waren er wat meer rotsen aan beide kanten. Het dalende liep heerlijk en dat tot in het centrum van Namur.

De route voerde dus lang door het groen maar uiteindelijk kwamen we toch in de drukke stad terecht. Wat nog wel leuk was aan Camino-stad Namur zijn de gouden Jacobs-schelpen op de grond. Zij wijzen je de weg naar Santiago…

Maar nu eerst een extra dagje van Namur genieten en de beentjes en het hoofd wat rust geven. Volgende week bereiken we als het goed is de Franse grens 💪

Na een heerlijke lange nacht, wat wil je na ruim 31 km, zaten we om acht uur met onze gastheer en -vrouw Klaas en Bea aan het ontbijt. Wat zijn dit soort ontbijtjes toch gezellig en waardevol. Gewoon lekker zitten babbelen met mensen die je gastvrij in hun eigen huis opvangen en met een volle maag en zoveel mooie herinneringen laten vertrekken. Ik hoop dat Klaas en Bea, maar ook Veerle, Maurice, Ann een Jennifer zich bewust zijn hoe ongelofelijk blij je bent als pelgrim (in de dop) om zo te worden ontvangen.

Leuk is om te horen dat we niet de enige pelgrims onderweg zijn. Bij al onze overnachtingen op de route hoorden we dat er meer overnachtingen voor of na ons zijn geboekt. Benieuwd of we ze ooit gaan ontmoeten…

Maar goed, om iets over negen was er toch het afscheid en liepen we richting Hoegaarden. Kort nadat we het dorp hadden verlaten passeerden we de grens die ook wel de ‘Goeiedag-Grens’ wordt genoemd, de grens tussen Vlaanderen en Wallonië. Het schijnt dat ze in Wallonië veel vaker gedag zeggen dan in Vlaanderen. En gebaseerd op onze eerste dag kunnen we dit bevestigen. Al ruim voordat je elkaar passeert klinkt er al een ‘Bonjour!’. En nog leuker: binnen een uur zo’n drie keer een spontane ‘Bon Camino’ van mensen die ons passeerden. Gelukkig waren we niet zo langzaam dat we alleen maar werden ingehaald, ook wij haalde wel eens iemand in met z’n hele hebben en houden op z’n rug…

De route was op zich wel wat saai, een heel lang recht stuk van zo’n 20 km met een enkele onderbreking. Veel geploegde akkers, wat koolzaadvelden… Dat was het wel.

De beloning kwam bij ons pelgrimshuisje na zo’n 23 km. De beheerder Emmanuel was niet thuis maar had een hele foto-beschrijving geappt waar de sleutel hing. Over vertrouwen gesproken! Een prachtig huisje meer keukentje is voor ons beschikbaar. Heerlijk!

Morgen een laatste etappe voor deze week naar Namen. Zondag nemen we weer een dagje vrij om het lichaam wat rust te geven maar ook om de stad Namen te bezichtigen.

Nog net in het Nederlands kunnen praten dus ook nog net een Nederlands ‘Leve de Koning’ op deze, in België in ieder geval, prachtige Koningsdag. In Nederland groot feest en wij hebben ruim 31km gelopen. En onderweg geen tompouce kunnen vinden maar wel…

Vandaag begon al om acht uur. Onze gastvrouw moest om kwart voor acht naar haar werk en wij hebben net daarvoor nog ontbeten. De route voerde door een modderig bos en langs dito landpaadjes. De eerste kilometers gingen dus langzaam maar na de laatste appelgaarden veranderde dat. De weg naar Tienen, een wat groter stadje was één lange rechte weg van kilometers lang. Of weg, een fietspad. Dit was het tracé van een spoorlijn maar die is dus weggehaald en daar hebben ze een fietspad van gemaakt.

Maar ook hier komt een einde aan en toen kwam… Jawel Hoegaarden. Dus wat neem je dan bij je Belgische frieten…?

Daarna nog een stukje lopen naar ons volgende ‘vrienden op de fiets’ adres in Oudgaarden. Een vriendelijk echtpaar ontving ons daar. Lekker wat zitten kletsen, gedoucht en onze grote zolderkamer bekeken. Dat gaat prima lukken deze nacht.

Onderweg ook nog de overnachting voor morgen geregeld. We steken dus morgen de grens met Wallonië over een dat betekent Frans praten. Dus ik in mijn beste DuoLingo-Frans een mail gestuurd naar Emmanuel… Krijg ik een lange mail in het Nederlands terug 🙂 Maar goed, het kan maar geregeld zijn. Nu eerst lekker rusten.

Na het slaapplek-wondertje van Maria gisteravond konden we met een gerust hart gaan slapen, en dat ging uitstekend. Na een stevig ontbijt in de ontbijtzaal vertrokken we richting Kersbeek.

Vanuit Scherpenheuvel glooide de route door de akkers en weilanden van Vlaanderen. De koolzaad en de paardenbloemen staken mooi af bij het groene gras.

Daarna veranderde de begroeiing en waren het vooral appel- en perenbomen die we tegenkwamen. Eindeloze rijen boompjes, mooi met bloesem.

Wat je hier ook nog wel eens tegenkomt zijn kleine kapelletjes langs de kant van de weg. Beeldje van Jesus of Maria erin, rozenkrans, kaarsje. We waren aan een rustpauze toe en bij het kapelletje stond dus een bankje… Wat ons betreft een beetje onhandig gepositioneerd. Dan hèb je een mooi uitzicht… Maar toch blij dat het bankje er stond.

En zo kwamen we, met wat langere pauzes, aan bij ons ‘Vrienden-op-de-Fiets’ overnachtingsadres aan. Op deze adressen kun je voor een vast bedrag (€25 pp) overnachten en ontbijten. We kregen er voor dat bedrag ook nog heerlijk avondeten bij. En zeer gastvrije mevrouw ontving ons in haar huis. Samen met haar zoon hebben we gezellig zitten eten en kletsen. Over werk, studie, België en de Bollenstreek. We hebben de hele zolder voor ons zelf, inclusief een eigen douche en toilet. Als Pelgrim ben je zo dankbaar dat er mensen zijn die die doen. 🙏

Vanochtend om 8.00 uur naar het ontbijt in de jeugdherberg. En wat kan je daar hebben? Klassen met kinderen. En wat hadden we daar? Inderdaad… een zaal vol kinderen inclusief gillende juf die ze stil probeerden te krijgen. Raymond wilde al meteen wegrennen. Gelukkig konden wij ook ergens anders eten. Daar zat ook een andere man, Tony, waar we gezellig mee aan de praat raakten. Hij wandelde de GR5 van Hoek van Holland naar Nice. Een mooi gesprek volgde.

Even na negenen vertrokken we uit Westerlo. Een prachtige route leidde ons door bossen en over soms modderige heidevelden. Wat opviel was dat de eerste glooiingen in het landschap komen. Nog niet enorm, maar het viel ons allebei op.

Rond het middaguur kwamen we in Averbode aan, en plaatsje dat bekend is om haar Abdij. En niet onterecht, wat een prachtige gebouwen. Je zou er zo Norbertijn voor worden. Toen we de kerk bij de abdij binnen gingen hoorden we orgelspel en gezang. Er was een dienst bezig, dus daar hebben we het staartje nog maar van meegepakt.

De route bracht ons daarna via wat lichte heuveltjes naar Scherpenheuvel.

Scherpenheuvel is een dorpje dat 400 jaar geleden is gebouwd rondom de Maria-wonderen die hier zijn verricht. Veel verering en een grote zeven-kantige basiliek.

Ook de plek waar we vanavond logeren heeft een religieuze historie. Ooit een nonnen-klooster, nu een ontmoetingsplaats voor ieder die dat wil en dus ook enkele pelgrimskamers. Eenvoudig, maar uiterst functioneel. Er staat een bed en er is sanitair.

Hopelijk kan Maria voor ons ook nog een klein wondertje verrichten want we hebben nog geen overnachting voor morgen. 😃

Kleine update: net nadat ik tegen Raymond zei dat Maria voor ons een wondertje mocht doen gaf mijn mobiel en ping… Slaapplaats is geregeld… Zou het dan toch???

Een wandelgezegde luidt: ‘Na rust is het goed lopen’. En dat klopt ook vandaag. Want na een heerlijke rustige zondag waarin we gastvrij zijn onthaald door Maurice, Ann, Thomas en Vincent, zijn we vandaag om een uurtje of negen in de regen vertrokken voor een etappe die om vloog.

Met een paar kilootjes minder in de tas, tent en stoeltje hebben we achtergelaten, wandelden we Bouwel uit richting het Albert-kanaal. Dit kanaal volgden we zo’n zeven kilometer. En met een windje in de rug, regen die gestopt is en uitgeruste benen gaat het dan best lekker. Dus voordat we het door hadden waren we al op de helft. Daarna ging de route verder door de bossen en wat rustige wijkjes. Uiteindelijk liepen we Tongerlo binnen, bekend om z’n abdij. En terecht… Wat een schitterende historie is hier bewaard gebleven.

Na bekomen te zijn van deze pracht liepen we door naar onze overnachtingsplek: en jeugdherberg in Westerlo. Op een kamer voor zes personen maar we zijn de enige in het gebouw 😃

Nog vermeldenswaardig is wel dat we bij de abdij van Tongerlo officieel op de Camino-route lopen. In België volgen er de Via Monastica. Deze route start officieel in het Nederlandse Vessem en loopt via de Belgische Ardennen naar het Franse Rocroi. Voor ons is het vanaf Westerlo nog ongeveer 200 km. Op een paar variaties na ligt de route vanaf hier dus vast. Een fijn idee en naar alle waarschijnlijkheid voldoende overnachtingen op de route.

Van diverse mensen op de camping hoorden we dat het die avond kon gaan spoken, ‘code geel’ kwam zelfs voorbij. Dus de tenten extra goed vastgezet en een noodplan gemaakt, wat als… Dit bleek allemaal niet nodig. Het heeft in de avond en nacht licht geregend maar in de ochtend konden we de tent in een lauw zonnetje opruimen. Nog wel nat, maar we konden ze ‘s avonds uithangen.

Het was trouwens de laatste keer dat we in de tentjes hebben geslapen. We laten ze bij zwager en schoonzus in Bouwel achter. Maandag maken we de doorsteek maar de ‘echte’ route, de Via Monatica, en daar zijn meer pelgrimsovernachtingsmogelijkheden (mooi woord voor galgje 🙂) Die overnachtingen zijn iets comfortabeler en het scheelt aanzienlijk in gewicht. En hoewel er de laatste nachten in de tent prima sliepen, was het toch wel erg koud. Dus met weemoed laten we los…

De wandeling van Lille naar Bouwel was ongeveer 16 km door de bossen en door Grobbendonk. Best lekker lopen ware het niet dat het na een kilometer of 7 begon te regenen. Niet heel hard maar wel ‘lekker voor de tuin’ zeg maar. Dus zo kwamen we als twee verzopen katjes aan.

Gelukkig kon alle was in de machine en wij onder de douche. Fijn om zulke behulpzame (schoon) familie te hebben 🙏🙏🙏

Omdat ooit Iemand heeft bepaald dat de zondag en rustdag is, houden wij ons dat ook maar aan deze week. Dus morgen kunnen de al ver genezen blaren nog verder helen, de spieren herstellen en de rug rechten.

Tot maandag.

https://caminovlietjes.nl/?page_id=1286

Vanochtend een heerlijk ontbijtje bij de B&B Berghof genuttigd en na een praatje met de eigenaar vertrokken we richting Lille. Het weer kon voor het wandelen niet beter, lekker zonnig, weinig wind en een graadje of 16 in de middag. Dat is de afgelopen dagen wel eens anders geweest. We hadden er bewust voor gekozen om een iets kortere (21km) router te lopen wat helaas wel betekende dat we de natuur niet echt zagen en vooral de doorgaande wegen hadden. En die zijn in België nou niet heel gezellig. Maar zoals een Amsterdams wijsgeer ooit zei: ‘Ieder nadeel heb z’n voordeel’. En dat ging nu dus ook op, want langs de doorgaande wegen stonden… Aardbeien-automaten!

Het gebied waar we doorheen lopen staat vol met aardbeienkwekers dus die moeten hun waren wel kwijt. Nou dat lusten we wel. Gisteren ook al een doos, en nu dus heerlijk op een bankje langs de weg. Terwijl we daar zaten te genieten kwam er een vrouw die onze schelp zag en begon over Santiago. Ze vertelde enthousiast over de gastvrijheid van de regio en ze bood aan om onze flessen water nog even te vullen. En dit lijkt een groot verschil tussen Nederland en België te zijn. Want we zijn zomaar nog twee maal spontaan aangesproken over De Schelp. Raymond door een man in z’n tuintje en Maarten door een man die een stukje meeliep. Blijkbaar leeft Santiago hier iets meer. Die spontane ‘meeloopjes’ zijn zo aan het einde van de dag best een prettige afleiding trouwens.

In de middag kwamen we bij onze camping Siësta in Lille. Een leuke camping, soms een beetje vergane glorie maar we hebben een mooi plekje dus wie maakt ons wat?

Vandaag was een dag van herstel, maar er is zoveel moois gebeurd dat ik eigenlijk niet weet waar te beginnen.

Omdat we vandaag maar een ‘kort’ stuk zouden lopen, rond de 15 km, konden we het vanochtend rustig aan doen. We mochten toch pas in 16.00 uur in de B&B die we gisteren hadden gereserveerd. Niet overbodig gezien de kou, wind en regen die we vandaag hebben. Onze reis is tenslotte geen boetedoening voor ons… Enfin, de bedden waren gisteren vrijgevig afgestaan door Tom en Hugo en die sliepen zo lekker! Dus ‘s ochtends op het gemakje de gewassen kleren gevouwen en ontbeten. Omdat onze voortreffelijke gastvrouw Jennifer zelf moest werken heb ik via Teams nog even met wat collega’s bijgepraat. Laten we zeggen: onze reis leeft bij iedereen.

Om twaalf uur vertrokken we met z’n drietjes richting Hoogstraten. Op advies van collega Frank liepen we via het riviertje De Mark, en rustig meanderend riviertje in een prachtig (echt) groen landschap. Onderweg nog even heerlijk de boterhammen uit Ulvenhout opgegeten. Het bankje wat er zaten was duidelijk bedoeld om even na te denken…

Kort daarvoor een memorabel moment… We verlieten Nederland om 14.03 uur.

Om iets over vieren bereikten we onze prachtige B&B. We werden zeer gastvrij ontvangen door de moeder van de Nederlandse eigenaren. ‘s Avonds een pizza laten bezorgen, de dichtsbijzijnde supermarkt was zijn kilometer of vijf weg en we hadden niet voor niets een rustdag, en daarna lekker relaxen. Voor morgen staat er 20km op de planning naar Lille.

O ja, we willen iedereen bedanken voor alle mooie lieve berichten op de site. Zo ontzettend leuk om te lezen. Duizend maal dank!

Ochtend in Lage Zwaluwe, het zonnetje schijnt… De lucht is blauw… En er staat een harde wind. Maar de zon heeft kracht en we lopen in de zon. Best ok dus… Sterker nog, goed weer om te verbranden.

Via rustige wegen wandelen we via Hoge Zwaluwe, Terheijden en Breda naar Ulvenhout. Hoewel… de weg naar Breda was niet zo rustig. Aangekomen in Breda stond collega Frank ons bij het station op te wachten. We hadden afgesproken om even wat te drinken en dat hij mee zou lopen naar onze eindbestemming. Het was een geslaagd weerzien en we hebben zijn prachtige appartement bewonderd en het vocht aangevuld. Daarna was hij onze ‘reallife’ Komoot en in een uurtje waren we bij andere collega Jennifer waar we zouden overnachten. Eindelijk een warme plek om te slapen… Heerlijk. Een warme ontvangst, heerlijk gegeten en veel te bespreken.

Dus waar zou je zijn zonder fijne collega’s? Nou vandaag helemaal nergens, wat zijn wij blij met ze. Dank voor al jullie hulp!

Omdat de afgelopen dagen en vooral koude nachten z’n fysieke tol beginnen te eisen en de weersverwachting er niet beter op wordt zijn, we wat aan het herplannen. Morgen een wat kortere etappe om benen, voeten en rug wat rust te geven.

Vannacht een koude, bijna ijskoude nacht gehad. ‘Dan moet je maar niet gaan kamperen bij Ijsclub Oud-Alblas’ hoor ik jullie zeggen… Maar dit was de enige camping in de richting, dus niet zoveel keus. En daarbij… Het was de moeite waard, wat een leuke mini-camping. Dus dan neem je de kou maar op de koop toe.

Dus vanochtend in de ijskou de tent opgeruimd en ontbeten en daarna op weg naar Lage Zwaluwe… Brabant here we come! Via Papendrecht, de oversteek met de watertaxi naar Dordrecht en door via de Moerdijk naar onze gereserveerde boerderij-camping.

Het was een lange wandeling van veel lange rechte stukken. Rechte lijnen van 1,2 tot wel 2,5 km lang. En dan is de Moerdijk nou ook niet echt een feest om een kilometer overheen te lopen. Maar verstand op nul en blik op oneindig… Bijna 29km in de benen met onderweg wel weer wat herkenning van mensen die ons spontaan aanspreken en vragen waar de reis naartoe gaat. Biesbosch? beetje trainen? Nee… Op weg naar Spanje…😲

Vanochtend vertrokken vanuit Zevenhuizen. Via de Rotte, langs het water en door mooie natuur liepen er richting Rotterdam en Capelle. Dit stuk van de route was echt heel mooi. Veel groen en water, dus rust. Zeker ook omdat het maandag ochtend was, dus heel anders dan in het weekend.

Raymond en ik hadden trouwens nog een weddenschap wanneer iemand onze Jacobsschelp zou herkennen… Raymond dacht België, ik nog wel wat verder. De eerste keer was dus in De Rotte, of all places. Een groepje ouderen zat op een bankje en die herkenden de schelp en gaven het codewoord: Santiago!

In Capelle aangekomen was het uit met de rust. Drukte, scholen, verkeer. Niet echt leuk. Ik ken de omgeving want we liepen vlak langs het CGI kantoor waar ik altijd werk maar ook nu was er dus niet veel aan. Sorry collega’s, maar we wilden gauw door.

Via Krimpen aan de IJssel naar de Lek waar we een stukje met de Waterbus naar Alblasserdam gingen. Een leuke onderbreking. Daarna naar Oud-Alblas langs een drukke smalle weg. De mini-camping is erg leuk, groot naar onze verwachting, maar die was echt heel laag. Een mooi plekje met het avondzonnetje aan de Alblas. Een mooie afsluiting van de dag.

Na een koude en onrustige nacht op de Molenwei, met wat regen als toetje werd het langzaam licht… Althans dat vermoed ik want juist toen was ik in slaap gevallen. Maart goed, om acht uur ging de wekker en konden we onze tent gaan drogen en inpakken. Vicky, de eigenaresse, nodigde ons nog uit voor een bakkie koffie of thee voordat we weggingen. Dat liep uit op een zeer gezellig gesprek over de Camino, landbouw transitie en de Drie Molens. Met een dikke knuffel namen we afscheid. Mooi om zo’n gesprek al op de eerste dag te hebben.

De route bracht ons al snel, eigenlijk na 100 meter al, bij de Drie Molens. Een plek met veel mooie herinneringen omdat ik daar vaak met goede vriend Frans ben gaan vissen.

Daarna zijn we dan echt van start gegaan, veel later dan gepland. Doel vandaag was Zevenhuizen waarbij we de mooie route om Zoetermeer heen namen en niet er dwars doorheen. We liepen vooral door polders en met name het laatste stuk langs de Rotte was erg mooi. Het vergoede de spierpijn die begon op te komen en jawel… de eerste blaartjes. Dat was dus prikken s’avonds.

Camping De Koornmolen is anders dan de vorige, totaal anders. Groter, caravans, campers en voor ons een klein trekkersveldje.

Vanochtend om negen uur zijn we vertrokken uit een zonnig Sassenheim. Afscheid van thuis met vier spannende maanden voor ons. De voor ons bekende route naar Wassenaar had nog weinig geheimen. Hoe vaak hebben we daar niet, via Warmond en Oegstgeest, gelopen? Toen zo vaak zeggend: ‘Dan lopen we hier een komen we voorlopig niet terug’. En nu is het zover.

In Wassenaar bij pap en mam heerlijk gelunchd en ook hier afscheid genomen, emotioneel, zeker De route bracht ons via Voorschoten naar Leidschendam. Op camping De Molenwei leek onze reservering nog bijna fout te zijn gegaan, kamperen met een tentje kon niet meer. Gelukkig was er nog wel plek en kregen we een droog plekjes, redelijk uit de inmiddels koude wind. Tentje opzetten, camping voor morgen reserveren, eten en lekker gaan slapen.

De eerste dag zit erop. Een lastige dag met het afscheid nemen. Nu door!

Hierbij willen we jullie bedanken voor de vele reacties, appjes, filmpjes, berichtjes en nog veel meer die we de afgelopen dagen hebben ontvangen. Super leuk om te lezen en kijken.

Het is Pasen 2023… Het laatste weekend voordat we vertrekken. De afgelopen weken stonden in het teken van afscheid nemen.

Nog even een laatste etentje met wat collega’s, m’n zus die nog komt lunchen en ook op de badminton heb ik vrijdag van allemaal afscheid genomen. En wat zo leuk is… Iedereen heeft nog een aardigheidje… Mooie ideeën heeft iedereen erbij.
Zo kreeg Raymond en mooi notitie boekje van zijn vrienden/team met foto en allemaal een persoonlijke tekst. Verder kregen we van m’n zus een ‘beschermengel’ en van mijn collega’s kreeg ik een etentje. En, opdat we Monique, Melanie en Benso niet zouden vergeten, kregen we dit van ze…

Dus vergeten worden we zeker niet… Of iedereen ons over vier maanden nog (her)kent…?

Bovenstaande is de afgelopen dagen/weken de meest gehoorde opmerking. En ja, het komt natuurlijk ook wel dichterbij nu. Waar het ooit jaren waren die aftelden ging het naar minder dan een jaar. Waar de maanden overgingen in ‘na de Feestdagen zal het wel hard gaan’ is het nu ineens nog maar iets meer dan twee weken. Van steeds meer mensen voor wat langere tijd afscheid nemen. Een volle agenda levert dat wel op.

Ook vooruit kijken nà 15 april hoort erbij en zijn we druk bezig met het maken van plannen voor de eerste week. Hoe gaat de route er ongeveer uit zien, welke afstanden lopen we en welke campings of andere overnachtingen zijn er beschikbaar? Zo kwamen we er achter dat een camping die perfect in ons plaatje (route/afstand) paste, op zondag geen incheck had. En je raadt al op welke dag wij aan wilde komen… Maar zo bij elkaar hebben we al best wat leuke campings en andere overnachtingsplaatsen op het oog. Op ‘Onze Route’ heb ik een update gemaakt over de route die we in Nederland willen volgen en die uiteindelijk ook aansluit op de officiële route in België, de via Monastica.

Over die overnachtingen gesproken: al zoekende wat de mogelijkheden zoal zijn om ergens te slapen kwam ik op de website ‘Welcome To My Garden‘. Een Belgisch initiatief dat in de Corona-tijd is ontstaan om slow travellers, wandelaars en fietsers, een plekje te geven in iemands tuin voor een overnachting. Of we daar gebruik van gaan maken weten we nog niet, maar het is wel prachtig initiatief en je een gevoel van welkom geeft bij mensen thuis zonder dat je ze direct over de vloer hebt. En natuurlijk handig om iets dergelijks in je achterzak te hebben als je op zoek bent naar een overnachting. Ook kijken we nog of we in één van de Abdijen op de route een overnachting kunnen doen… Die van Leffe lijkt me wel wat 🙂

We zitten in de laatste maand. Je denkt: “alle spullen hebben we nu wel gekocht”. Maar niets is minder waar… helaas. En ondanks dat we toch echt wel altijd op het gewicht van je spullen gelet… Zo alles bij elkaar is het toch echt wel een gewicht wat er op je rug zit, of beter… wat er op je heupen steunt. Dus vandaar de vraag: “Mag het een onsje minder zijn?”

Dat mag uiteraard, maar kan het ook? Jazeker kan dat. Ik kwam daarvoor in contact met de dames van caminocomfort.nl. We hebben daar de afgelopen tijd al wat spulletjes gekocht zoals de koelsjaal. Maar nu ging het toch om het gewicht van de totale inhoud. Ze vroegen me om mijn paklijst en de bijbehorende gewichten en gaven daar hun feedback op. Zeer waardevol. Conclusie: we hebben best goed ingekocht en ja het kan nog wat lichter. Zo wogen onze handdoekjes bij elkaar toch zo’n 346 gram. Ze kwamen met een alternatief die slechts 67 resp. 47 gram wogen. Wat kan dat nou zijn? Dus besteld en jawel, zo dun, zo licht en toch prima mee af te drogen.

Zo moet ik ook voor 4-5 maanden oogdruppels meenemen. Pipetjes, per vijf verpakt met ook nog eens een onnodig plastic labeltje eraan. Dus de schaar gepakt en al die labeltjes eraf geknipt. Met verpakking erbij toch weer 216 gram bespaart.

Dus kan het een onsje minder zijn? Zeker, nog wel een paar onsjes ook. We zullen deze laatste weken nog ècht wel eens kritisch kijken naar de inhoud van onze rugzak. Want net als in het echte leven geldt hier zeker: hoe minder je hoeft mee te sjouwen, hoe makkelijker het gaat.

Steeds meer mensen horen van onze plannen om naar Spanje te lopen. Steeds meer mensen vragen dan ook of ze ons kunnen volgen als we onderweg zijn. Een verwijzing naar onze blog Caminovlietjes.nl is dan natuurlijk gauw gemaakt.

En vaak komt dan de vraag: Ca-wat?

Dat ‘vlietjes’ hebben ze vaak wel verstaan, dat is natuurlijk ook nog wel iets voor de handliggends. Maar dat eerste: ‘Camino’, daar hebben ze nog nooit van gehoord. Enerzijds begrijpelijk, wij hadden daar tot voor een paar jaar ook nog nooit van gehoord. Anderzijds, voor ons nu zo’n algemeen woord dat dagelijks door ons hoofd schiet. Dus toen we een url moesten bedenken voor onze blog was de verwijzing naar ‘Camino’ een heel logische.

Maar wat is dan toch die ‘Camino’?

Het woord ‘camino’ betekent in het Spaans ‘weg’ of ‘route’. De route naar Santiago de Compostella is dus in het Spaans ‘Camino de Santiago’. En omdat dit dus eigenlijk de bekendste ‘route’ is, is Camino dus eigenlijk een eigennaam voor de Camino de Santiago geworden. Als je dus zegt: “Ik ga de Camino lopen”, dan betekent dat eigenlijk automatisch dat je naar Santiago gaat.

En in lijn met het gezegde ‘Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden’, zijn er ook meerdere wegen die naar Santiago de Compostella leiden. Deze wegen heten dus allemaal Camino, maar dan met een toevoeging. De bekendste is de Camino Frances, de Franse route. Deze route is de meest gelopen route en start, je raadt het al, in Frankrijk. Maar zo heb je ook de Camino Primitivo, ‘de Eerste’ en de Camino del Norte, de Noordelijke route. Op deze pagina heb ik de routes beschreven die wij gaan lopen.

Ik hoop dat ik zo wat duidelijker heb gemaakt wat de Camino is.

Buen Camino van de CaminoVlietjes

Vandaag, 23 februari, nog 50 dagen en wat uren te gaan. De tijd tikt door en de laatste vinkjes van de todo-lijst worden gezet. Zo onwerkelijk dat we over 50 (!) dagen vertrekken.

Op het werk verloopt de overdracht voorspoedig. De grote dingen zijn altijd makkelijk, die heb je wel in het snotje. Maar juist die kleine dingetjes, die maar eens in het jaar gebeuren, zie je gauw over het hoofd. Of iets waar je IT-technisch gezien rechten voor moet hebben… Ik klik er zo naartoe, maar mijn opvolger ineens niet. Verder met de Salarisadministratie e.e.a. besproken en ook de leaseauto houden we toch maar gewoon gedurende de maanden sabbatical. Check, check, check.

Ook thuis weer wat vinkjes gezet. Reisverzekering verlengen van 60 dagen naar 180 dagen per jaar. Check. Medicijnen voor 4 maanden bestellen. En let wel: de NIET-koelkast versie van de druppels. Ik ga geen koelkast in mijn rugzak meesjouwen natuurlijk. Check. En ook gisteren gedaan: de sportschool opgezegd. Ben zeker van plan om bij thuiskomst weer te gaan sporten, maar helaas kon opschorten van het contract niet. Check.

En ook het ‘wie wil ik nog even zien voordat we weggaan’ begint nu. Of ook: gedag zeggen tegen vrienden en bekenden die we een paar maanden niet gaan zien. De weekenden beginnen behoorlijk vol te lopen met alle ‘laatste’ afspraken. Erg leuk! Wel vaak dezelfde vragen beantwoorden: Hoeveel kilometer per dag lopen jullie? Waar slapen jullie dan? Hoe zwaar is jullie rugzak? Is dat inclusief water? En eerlijk gezegd: we hebben een idee, maar wat daar van uit gaat komen? Echt geen idee! Juist het loslaten en het plan geen harnas laten worden is iets hoe we in dit avontuur willen stappen.

Dus al met al nog 50 dagen, iets meer dan 7 weken. Zeven spannende weken tot het moment dat we echt gedag zeggen en op pad gaan…

Het was een weekend waarin we eigenlijk geen plannen hadden… nou ja, ik moet nog voor een examen leren maar als het droog is kan ik de lokroep om naar buiten te gaan niet weerstaan.

Dus eerst zaterdagochtend, met Raymond bijtijds opgestaan om met de rugzak ‘een rondje’ te gaan lopen. Omdat Raymond ziek was geweest en er een kies was getrokken zouden we tussen de 10 en 15 km gaan lopen. De rugzak was ‘beperkt’ gevuld met een kilo of acht. In de stralende zon hebben we door de nog kale bollenvelden van Voorhout gelopen. Je kunt je niet voorstellen dat daar over een paar maanden miljoenen kijkers gaat kijken. Maar met een ruime elf kilometer op een zonnige dag was het een goeie dag.

De zondag was een verhaal. Raymond had een wedstrijd met zijn team in Hillegom, kampioenswedstrijd om precies te zijn. Spoiler alert: 💪 . Maar goed, daar wilde ik gaan kijken en ik had bedacht dat ik daar lopend naartoe zou gaan. Een kleine 14 km moest kunnen. Nou kwam daar nog wel bij dat we zaterdag alles, maar dan ook echt alles, wat we mee willen nemen bij elkaar hebben geraapt en in onze rugzak hebben gestopt. Dat was best een gewicht kan ik je vertellen. Daar moeten we nog eens kritisch naar kijken. Maar goed, naar Hillegom met zo’n 12 kg bepakking.

Dus om 8.15 uur vertrokken en heerlijk langs de Kaag en door Lisse naar Hillegom gelopen. Vandaag geen zonnetje zoals gisteren. Wel een licht windje in de rug, dat dan weer wel. Bij de grens met Hillegom even een boterhammetje gegeten en daarna door naar De Vosse. Daar genoten van een prachtig heren-team die met een 6-2 overwinning het kampioenschap veilig stelde. Met dank aan Nancy dat ik niet ook terug hoefde te lopen 😀

Ooit, het allereerste idee om samen naar Spanje te gaan wandelen, was in januari 2020. Aan de ontbijttafel spreek je af en toe een diepe wens uit die af en toe door je hoofd schiet en ook direct wordt afgeschoten omdat… Ja, waarom wordt zoiets eigenlijk direct ter zijde geschoven? Hoe kun je nou 4 maanden weg van huis? Hoe moet je dat allemaal betalen? Kan je lichaam dat wel aan? Vragen, vragen, vragen, die zo’n mooie wens direct de grond in boren.

Maar dat is dan weer het mooie van kinderen, die zien sommige van die ‘problemen’ niet en stellen jou de vraag waarom je zoiets moois niet gewoon moet doen. Gewoon DOEN! En als ze daar dan een paar maanden later op terugkomen hoe serieus je het bedoelde, je dan eens wat concretere plannen gaat maken, zomaar… op de achterkant van een bierviltje uitrekent wat het kost… Dan gaat het kriebelen. Zo onhaalbaar als het leek, zo haalbaar wordt het dan ineens.

Je begint…

Je begint met dagen sparen op het werk om het onbetaalde verlof te verkorten. Wat zijn je wettelijke dagen die je niet kan sparen, maar wat is bovenwettelijk en mag langer blijven staan…?

Je opent met z’n tweetjes een spaarrekening en begint te sparen. Per maand stijgt het bedrag en o, wat een dankbaarheid als er een bericht van de ‘Commissie Goede Doelen’ komt die ons maandelijks wil sponsoren en waar we de mooiste rugzakken van kunnen kopen… Iedere maand die liefste ‘Bijdrage Santiago de Compostella’.

Je gaat lopen, eerst kleine rondjes, dan groter. Van 10km, naar 15, naar 20 en dan over de 30… Een psychologische grens is verlegd, iedere keer weer. Ook twee keer een weekendje weg om te lopen, eerst in een hotel, daarna een eerste overnachting in ons tentje.

Je koopt eens een goeie weekendrugzak op Marktplaats, stouwt hem vol met flessen water en gaat lopen. Om daarna een grotere rugzak te kopen en ook hier weer gewichten in te doen en weer te gaan lopen. Maar bij die rugzak blijft het niet…

Je koopt een tent, een slaapzak, een slaapmat, een… En iedere keer maar weer zoeken, oriënteren, lezen, Marktplaats kijken en uiteindelijk kopen. Nieuw of tweede hands. En die eerste weekendrugzak? Die hebben we gewoon weer verkocht. Wat moet je tenslotte met drie rugzakken?

En de tijd…? Die tikt door.

Drie jaar, het leek zover weg. Ook toen we hadden besloten wat onze startdatum was: 15 april 2023. Dat was toen nog meer dan een jaar weg. Dus altijd was er nog sprake van ‘volgend jaar’, een veilige marge. Op 15 april 2022 zeg je tegen elkaar dat het vanaf nu nog precies een jaar is. Je kijkt wat voor weer het is… In Nederland, later België, Frankrijk en Spanje. Die laatste twee landen worden in de zomer van 2022 geteisterd door een hittegolf van 40+ graden. Dat gaat wat worden.

En dan is het december 2022 geweest… Een nieuw jaar… Iedereen wenst je een gelukkig nieuwjaar, kijkt je aan en vaak volgt er een ‘dit gaat voor jullie wel een heel speciaal jaar worden…’ En dat gaat het worden. Het kriebelt en het voelt goed. Lang hebben we dat ‘ach, het is pas volgend jaar’ kunnen zeggen, maar nu moeten we zeggen ‘dit jaar gaan we’. Na de feestdagen zal het snel gaan… en dat zal het. Het gevoel dat de tijd nu begint te dringen… Met wie spreek je nog echt een keer af? Wat moet er praktisch allemaal nog geregeld worden? Wat willen we allemaal nog doen voor die tijd? En vooral ook nog een paar weekenden volle bak gaan trainen.

Vanaf vandaag nog 3 maanden tot vertrek. Spannend? Zeker! Kriebels? Best wel! Maar gaan we dit doen? 100%!

We wensen iedereen een voorspoedig, gezond en wandelrijk 2023!

Maak er wat moois van…

We wensen iedereen fijne kerstdagen dichtbij iedereen die je lief is. In ‘real life’ of in je 💚
Raymond en Maarten

Het stond al een tijdje op de planning en zondag 18 december is het er toch van gekomen. Terwijl half Nederland binnen zat van de kou, de andere helft op de schaatsen stond en weer een andere helft zat te wachten op de finale van het WK voetbal tussen Frankrijk en Argentinië, gingen wij onze eerste dertiger lopen, een wandeling van meer dan dertig kilometer.

In oktober 2023 is de eerste Vierdaagse van de Duin- & Bollenstreek gelopen. Een mooie vierdaagse waarin je afstanden van 5 tot 40 kilometer per dag kunt lopen. Dit zou een prachtige gelegenheid zijn geweest om een paar dagen achter elkaar te wandelen, maar helaas moest ik al mijn vrije dagen sparen voor volgend jaar. Wel heb ik op de zaterdag met ‘Bietje’ Ciska de 20 kilometer gewandeld, nou ja, snelwandelen. Voor Ciska werkt een wandelaar voor haar als een rode lap op een stier… Het tempo gaat omhoog… de voorganger moet worden verschalkt. Maar goed, alle routes zijn ook als GPX-bestand te downloaden, dus we hadden een mooie dertiger door Sassenheim, Warmond, Voorhout en het Keukenhofbos bij Lisse.

Dus om 9.30 uur vertrokken we ingepakt en wel. Het was de dagen ervoor erg glad geweest dus we liepen veel op de beter begaanbare fietspaden en op de weg. De trottoirs waren op veel plekken nog belegd met een laag ijs. En zo slingerde we door Warmond. Het bos van Krantz was prachtig, met op alle bomen en bladeren witte rijp. Hier en daar een roodborstje en verder nog in diepe rust. We liepen verder en kwamen op paadjes waar we niet eerder waren geweest. Prachtig uitzicht over de bevroren weilanden en zelfs de kippen en hanen bij de spoorlijn waren erg rustig.

Verder naar Voorhout waar het ook nog rustig was. Behalve op een ondergelopen bollenveld langs de Zandsloot. Een drukte van belang, er kon heerlijk geschaatst worden. Via de kale, bevroren bollenvelden liepen we richting Lisse. Het Keukenhofbos was erg mooi, ook daar eigenlijk veel te weinig geweest, het is er prachtig. Bij Kasteel de Keukenhof was het een drukte van belang. Het was inmiddels middag geworden en de regio dacht: ‘Er is een Kerstmarkt, laten we daar met de auto naartoe gaan.’ Het was er erg druk en we waren dan ook blij dat we daar snel uit waren.

Nadeel van met de kou lopen is wel dat je niet heel veel tijd neemt om even op een wandelbankje te gaan zitten. Voorbij de Keukenhof hebben we even gezeten en wat gegeten, maar je koelt zo snel af dat je gauw weer verder wilt. Via Lisse en langs de Kaag kwamen we weer aan in Sassenheim. Daar moesten we wel wat extra metertjes maken om de 30 km op de teller te krijgen. Maar met 30,03 km hebben we ons doel bereikt. De psychologische grens is doorbroken. Koud maar voldaan kwamen we thuis.