Na een heerlijke lange nacht, wat wil je na ruim 31 km, zaten we om acht uur met onze gastheer en -vrouw Klaas en Bea aan het ontbijt. Wat zijn dit soort ontbijtjes toch gezellig en waardevol. Gewoon lekker zitten babbelen met mensen die je gastvrij in hun eigen huis opvangen en met een volle maag en zoveel mooie herinneringen laten vertrekken. Ik hoop dat Klaas en Bea, maar ook Veerle, Maurice, Ann een Jennifer zich bewust zijn hoe ongelofelijk blij je bent als pelgrim (in de dop) om zo te worden ontvangen.

Leuk is om te horen dat we niet de enige pelgrims onderweg zijn. Bij al onze overnachtingen op de route hoorden we dat er meer overnachtingen voor of na ons zijn geboekt. Benieuwd of we ze ooit gaan ontmoeten…

Maar goed, om iets over negen was er toch het afscheid en liepen we richting Hoegaarden. Kort nadat we het dorp hadden verlaten passeerden we de grens die ook wel de ‘Goeiedag-Grens’ wordt genoemd, de grens tussen Vlaanderen en Wallonië. Het schijnt dat ze in Wallonië veel vaker gedag zeggen dan in Vlaanderen. En gebaseerd op onze eerste dag kunnen we dit bevestigen. Al ruim voordat je elkaar passeert klinkt er al een ‘Bonjour!’. En nog leuker: binnen een uur zo’n drie keer een spontane ‘Bon Camino’ van mensen die ons passeerden. Gelukkig waren we niet zo langzaam dat we alleen maar werden ingehaald, ook wij haalde wel eens iemand in met z’n hele hebben en houden op z’n rug…

De route was op zich wel wat saai, een heel lang recht stuk van zo’n 20 km met een enkele onderbreking. Veel geploegde akkers, wat koolzaadvelden… Dat was het wel.

De beloning kwam bij ons pelgrimshuisje na zo’n 23 km. De beheerder Emmanuel was niet thuis maar had een hele foto-beschrijving geappt waar de sleutel hing. Over vertrouwen gesproken! Een prachtig huisje meer keukentje is voor ons beschikbaar. Heerlijk!

Morgen een laatste etappe voor deze week naar Namen. Zondag nemen we weer een dagje vrij om het lichaam wat rust te geven maar ook om de stad Namen te bezichtigen.