Na een mooie, wat zeg ik, en prachtige dag in Santiago was het vanochtend weer vroeg dag. Niet in het minst omdat twee kamergenoten, inmiddels pelgrim-af, hun aankomst tot in de vroege ochtend hadden gevierd. Wij stonden om half zeven op voor onze eerste etappe richting Finesterra. Nog 89 kilometer tot dit uiterst westelijke puntje van Spanje met de legendarische kilometerpaal 0,000 km.

Ontbijt deden we in de ochtendschemering op het plein van de kathedraal. De eerste pelgrims van de nieuwe dag stonden hun foto’s al te maken. En het moet gezegd, de kathedraal lag er prachtig bij.

Daarna vertrokken we de stad uit en kwamen we al gauw de bekende paaltjes tegen die ons de richting wezen. Boven op de eerste heuvel keken we nog één keer achterom…

Daarna was het weer zoals we gewend waren, rugzak achterop en lopen. En toch was het anders, toch dat gevoel dat je het eigenlijke doel, Santiago, al bereikt hebt. En toch kriebelde het ook wel om nog drie dagen te lopen. Wat zouden we anders al die tijd in de stad moeten doen?

Een het moet gezegd, dit is zeker ook nog een mooi stuk van Galicië. Heuvels, leuke dorpjes en alleen de echt gemotiveerde pelgrims nog op pad. Wat ook hier nog opviel waren de schuurtjes die je hier overal ziet. Hoog op poten, wat open aan de zijkant en kruisje op het dak. Zelfs in de souvenirswinkels wordt het verkocht. Maar een fiets kun je eet niet fatsoenlijk in kwijt. Als iemand weet wat deze schuurtjes voor zijn, ik hoor het graag.