We hebben het einde van de wereld gehaald…

Vanochtend om zeven uur liepen we in het donker en met harde wind voor de laatste keer uit een albergue weg. Er was voor vandaag slecht weer voorspeld. Veel regen en een harde wind. Nou, die wind hebben we geweten. Dat ging erg hard vandaag. Maar toen we wegliepen was het droog. Hoewel, vochtig was het wel want we liepen letterlijk in de wolken. Maar regenen, laat staan hard regenen, deed het dus niet. Gelukkig.

Na een kilometer of dertien kwamen we in een dorpje en hebben we wat gegeten en koffie gedronken. Het dorpje lag aan zee en we zaten dus even onder de wolken.

En daarna ging het snel. De kilometers vlogen onder onze voeten weg en voordat we het wisten liepen we Finesterra binnen. Niet te missen aan alle toeristen die er in dit kleine dorpje zijn. En dan is het nog drie kilometer om bij het echte ‘einde van de wereld’ te komen. Die puntige rots die de zee in steekt. Maar ook daar, wat een toeristen. En de grote vraag voor ons is: ‘Wat is de waarde van een foto met km-paal 0,000 voor een toerist?’ Maar goed, ze waren er en de pelgrims herkenden elkaar gelukkig toch wel.

En zo eindigt voor ons deze immense tocht van 2801 kilometer van Sassenheim naar Finesterra. De echte Camino begint pas bij het einde, stond hier in het dorp op een muur. En zo is het. Wij gaan afkicken van vier maanden lopen en heel veel belevenissen en kijken hoe we straks weer kunnen aarden in het dagelijkse leven. We willen jullie allemaal ontzettend bedanken voor het meeleven en meelezen. En vooral voor alle leuke en lieve reacties al deze maanden. Op de blog, maar ook veel naar ons persoonlijk. Deze berichten hebben ons veel plezier gegeven en op de moeilijke momenten er doorheen gesleept.

Wij herenigen ons morgen met ons gezin en hebben nog anderhalve week vakantie om weer wat aan elkaar te wennen. Daarmee is dit de op één na laatste blog. Er zal nog één bijzonder bericht worden geplaatst, maar dat zal pas gebeuren als we weer thuis zijn…

Na een mooie, wat zeg ik, en prachtige dag in Santiago was het vanochtend weer vroeg dag. Niet in het minst omdat twee kamergenoten, inmiddels pelgrim-af, hun aankomst tot in de vroege ochtend hadden gevierd. Wij stonden om half zeven op voor onze eerste etappe richting Finesterra. Nog 89 kilometer tot dit uiterst westelijke puntje van Spanje met de legendarische kilometerpaal 0,000 km.

Ontbijt deden we in de ochtendschemering op het plein van de kathedraal. De eerste pelgrims van de nieuwe dag stonden hun foto’s al te maken. En het moet gezegd, de kathedraal lag er prachtig bij.

Daarna vertrokken we de stad uit en kwamen we al gauw de bekende paaltjes tegen die ons de richting wezen. Boven op de eerste heuvel keken we nog één keer achterom…

Daarna was het weer zoals we gewend waren, rugzak achterop en lopen. En toch was het anders, toch dat gevoel dat je het eigenlijke doel, Santiago, al bereikt hebt. En toch kriebelde het ook wel om nog drie dagen te lopen. Wat zouden we anders al die tijd in de stad moeten doen?

Een het moet gezegd, dit is zeker ook nog een mooi stuk van Galicië. Heuvels, leuke dorpjes en alleen de echt gemotiveerde pelgrims nog op pad. Wat ook hier nog opviel waren de schuurtjes die je hier overal ziet. Hoog op poten, wat open aan de zijkant en kruisje op het dak. Zelfs in de souvenirswinkels wordt het verkocht. Maar een fiets kun je eet niet fatsoenlijk in kwijt. Als iemand weet wat deze schuurtjes voor zijn, ik hoor het graag.