In januari 2020, nog voordat Covid19 in ons land was, hadden we het idee om met z’n tweetjes naar Santiago te lopen. Van huis uit, in vier maanden moest het te doen zijn. Natuurlijk een belachelijk idee, maar we waren ook weer niet de eersten die dit zouden gaan doen. 

Toen we dit aan mijn ouders / opa&oma vertelden was hun eerste reactie: ‘waar begin je aan…’ en vele vragen over wat er allemaal wel niet kon gebeuren onderweg. Het was natuurlijk ook een belachelijk idee, maar wel een idee wat we heel graag wilde uitwerken en gaan doen. 

En nadat het allemaal wat was ingedaald, zagen we bij (o)pa toch wel het begrip komen. Met de jongerenreizen die hij zelf lang geleden naar Rome heeft gemaakt was hij toch wel bekend met het begrip ‘Bedevaart’ en wat het voor een mens kan betekenen.  En om dit als vader en zoon te doen, dat had toch wel een mooie betekenis.

De Vader en de Zoon… 

De plannen werden concreter en we ontvingen een app: ‘

Beste pelgrims, Hebben vernomen dat jullie in het voorjaar van 2023 het graf van de H.Jacobus willen bezoeken. Een prachtig en indrukwekkend  initiatief. Zoiets brengt vermoedelijk veel kosten met zich mee. Een commissie heeft dan ook besloten u een maandelijkse tegemoetkoming toe te kennen. We wensen jullie een goede voorbereiding. Hartelijke groet. De commissie goede doelen.’ (lees: (o)pa)

Dat is nog eens tastbare hulp bij onze voorbereiding. 

De Vader en de Zoon…

Maar ook bij de ‘geestelijke ondersteuning’ werden we niet alleen gelaten. De oorsprong van het embleem van Heeroom Jaap en de verwijzing naar Jacobus. ‘In Geloof En Vertrouwen’ komt bij (o)pa vandaan en juist die spreuk heeft vaak door mijn hoofd gespeeld tijdens het lopen, zeker op de moeilijke momenten. 

De Vader en de Zoon…

En zo liepen we op 15 april naar Wassenaar. Nog een heerlijke lunch bij  (o)pa en (o)ma en daarna afscheid voor vier maanden. Best moeilijk voor ons, maar nog meer voor hen. Tot de hoek van de straat liep (o)pa mee, hij bleef maar zwaaien tot we echt uit het zicht verdwenen waren. En zo begon niet alleen onze Camino, maar ook die van (o)pa. 

De Vader en de Zoon…

Bij ons ging het best goed, eerste pijntjes overwonnen en we kwamen in ons ritme. Nederland, België… We lieten het allemaal achter ons. En af en toe een belletje naar het thuisfront gaf de burger in Wassenaar ook zeker wat moed. Tot er 9 juni en appje kwam… (O)pa gevallen, heup gebroken, ziekenhuis. Wij op afstand maar gelukkig thuis veel ondersteuning. Maar zo’n operatie op die leeftijd…? In Geloof En Vertrouwen, was wat in die weken veel door mijn hoofd ging. En dat was niet alleen bij ons nodig, maar zeker ook in het ziekenhuis. Vanaf toen kwam het gevoel nog meer naar voren dat al lang in mijn hoofd zat… We lopen onze Camino helemaal niet met z’n tweeën… (o)pa loopt al vanaf het begin met ons mee. 

De Vader en de Zoon…

En hoe wij ons door Frankrijk, langs de Pyreneeën en de Spaanse noord kust zwoegden, zo zwoegde (o)pa in het revalidatiecentrum. Stapje voor stapje kwam ook hij vooruit. Waar wij de bergen beklommen, liep hij zijn eerste stapjes aan de rekstok. Daarna met de rollator en zo iedere keer wat verder. We liepen met elkaar op en zijn enige doel was ‘thuis zijn als wij thuis zouden komen’. 

De Vader en de Zoon…

En zo werd steeds duidelijker dat we deze Camino met z’n drietjes liepen. Maar ja, hoe kan daar de juiste beloning tegenover staan. Ook hier komt Jacobus met een antwoord. Want waar de pelgrims een Compostela krijgen, een geloofsbrief van de kerk van Santiago, kan daar nog een kleine toevoeging op worden gemaakt. Er kan een ‘Vicarie pro‘ worden toegevoegd… Dit houdt in dat het mogelijk is als pelgrim voor een ander naar Santiago te lopen. Volgens de Katholieke Kerk komen de verkregen spirituele voordelen die ander ten goede. Dat was de oplossing…

Vicarie Pro: Martinus Wilhelmus van Vliet Sr. staat er op mijn Compostela…

De Vader en de Zoon!