Ooit was er een tijd dat we elkaar boodschapjes achterlieten via briefjes. Als ik naar een vriendje ging en m’n ouders waren niet thuis, dan legde ik even een briefje op de keukentafel waar ik heen was. Of als ik uit school kwam en er moesten nog wat boodschapjes gedaan worden, dan legde mijn moeder even een briefje neer. ‘Kun je nog even naar Piet Nell?’ Die briefjes waren onze berichtjes naar elkaar om even wat te laten weten als je elkaar even niet zag. Maar niet zelden met een ‘xxx’ eronder.

Langzaam kwam daar verandering in. SMS deed zijn intrede en later Whatsapp. De briefjes hoefden niet meer te worden geschreven, je stuurde even een appje. Wel zo makkelijk en je kreeg nog reactie terug ook. Maar toch ook… Minder nostalgisch. Het gemak en de hoeveelheid berichtjes die je dagelijks verstuurt maakt het zo gewoon.

En dan loop je de Camino, en trage tocht van maanden waarin je veel nieuwe mensen ontmoet waar je vaak geen telefoonnummers van hebt. En wat doe je dan… Je gaat weer briefjes schrijven. Aan Tom en Hugo om ze te bedanken voor het slapen in hun bed. Of onze gastvrouw die vroeg naar haar werk moet en ons vertelt waar we alle ontbijtspullen kunnen vinden. Uiteraard afsluitend met een ‘Bon Chemin’. En zo ook gisteren briefjes met ‘Beste Pelgrims… Welkom’. Kleine persoonlijke boodschapjes die echt aan ontvanger zijn geschreven. Zo klein, maar zo persoonlijk.

Al die kleine briefjes die op tafel liggen, het doet me wel wat. Het laat je zien, maakt het ook tastbaar, dat iemand even aan je heeft gedacht en een boodschapje voor je heeft. Heel klein, maar zo persoonlijk. Dat wil ik bij thuiskomst vasthouden… Zomaar af en toe een briefje op tafel. Met een boodschapje… Al is het maar om te laten weten dat ik aan je dacht.