Vanochtend zijn we vertrokken uit Vezelay. Een bijzondere ervaring om uit zo’n historisch dorpje te vertrekken. Voor 1000 jaar vertrekken uit dit dorpje, vanaf dit plein bij de basiliek, pelgrims op weg naar Santiago. DUIZEND jaar geleden liepen hier al mensen de weg die wij nu ook lopen: naar Santiago de Compostela.

Met dit gevoel liepen we weg uit Vezelay op deze historische weg. De Via Lemovicensis, zoals deze weg heet, is ongeveer 900 kilometer lang en voert ons naar St-Jean-Pied-de-Port, een klein pelgrimsdorpje aan de voet van de Pyreneeën. In Vezelay maak je de keuze voor de noord- of de zuidroute, via Bourges resp. Nevers. Wij hebben gekozen voor de zuidroute, die is meer met natuur, de noordroute is meer cultuur.

En natuur hebben we gekregen hoor. Mooie bospaden door een prachtig landschap. Geen grote omgeploegde akkers of bespoten wijngaarden, maar bos, fraai wuivende graanakkers en wat andere ondefinieerbaar groen. Dat de zon de hele dag zijn best deed hielp ook wel mee.

Onderweg hebben we nog lang over Vezelay gesproken. En ze bleef ons ook nog lang achtervolgen. Bij iedere heuvel die we waren afgedaald zeiden we dat we de basiliek nu toch niet meer zouden zien. En bij iedere nieuwe top keken we achterom en was ze toch weer zichtbaar. Tot we na 18 kilometer lopen toch echt afscheid moesten nemen.

Onderweg kwamen we ook nog een andere pelgrim tegen. Eerst passeerden we elkaar, hij zat wat te eten. Daarna passeerde hij ons, wij zaten wat te eten. Toen er elkaar daarna lopend passeerden maakten we een praatje en liepen wij verder. Hij moest wat aan het karretje veranderen waar hij mee liep. Toen wij op een bankje en appel zaten te eten kwam hij weer voorbij. Nu kwam hij erbij zitten en bleken we in dezelfde herberg te verblijven. We hebben de laatste kilometers met z’n drieën gelopen.

De herberg, l’Esperit de Chemin, is schitterend. Gerund door twee Nederlanders en vrijwilligers. Zo mooi, zo voor pelgrims in alles. Wat een mooie plek creëren zij hier. Een gezamenlijke maaltijd waarin de gesprekken met elkaar centraal staan. Waarbij je bijna het heerlijke eten vergeet.