… dan is het rustig op straat, heel rustig. Want veel winkels zijn dicht, een enkele supermarkt of boulangerie is tot 12 uur open en de Mairie (gemeentehuis) die is dicht. Maar wat nu als de sleutel van het pelgrimshuisje bij die Mairie moet worden afgehaald?

Om half negen vertrokken we met pijn in ons hart bij ‘Le Coeur du Chemin’. Op het terras was er nog lekker schaduw en onze gastheer boodt aan dat we best konden blijven. Maar de Camino wacht niet dus we vertrokken in de nog relatieve koelte van de ochtend.

De wandeling was met 23 kilometer wel prima en met veel wandelen in de schaduw over gladde wegen schoten we lekker op. In de ochtend hadden we bij de Boulanger, de enige die dus open was, nog een heerlijke ‘pain’ gekocht, zo’n groot stokbrood met een heerlijk knapperige korst. Die hebben we bij de lunch op een boomstam zittend, opgesmikkeld.

En zo kwamen we rond half drie aan in Guérigny. Daar is dus een gemeentelijk pelgrimshuisje, maar de sleutel moet je ophalen bij de Mairie. Sterker nog, eigenlijk moet je ook reserveren zodat ze weten dat je eraan komt. Maar ja, een pelgrim reserveert nooit meer dan één of twee dagen vooruit. En toen ik zaterdag dus wilde reserveren was de Mairie gesloten… En zondag ook… En maandag dus ook.

Maar met het idee dat Jacobus met ons meeloopt en altijd voor een oplossing zorgt kwamen we aan. Mijn gedachte: laten we naar de Mairie gaan en kijken of er iets hangt bij de deur voor pelgrims. Niet dus. Er stond wel een auto met een wat oudere man erin. Of hij ons een beetje zag dralen weet ik niet maar hij stapte uit en ik sprak hem aan. Of hij misschien wist of er ergens een sleutel was voor het pelgrimshuis. In Frankrijk is iedere gemeente min of meer verplicht om zoiets te hebben. De man zei dat hij het niet wist, maar om de hoek was een zaaltje waarin iets gaande was en daar was wellicht iemand die meer wist.

Wij naar het zaaltje, nou ja zaal. Alle deuren stonden open vanwege de warmte en we konden precies horen wat er gaande was. QUATTRE… VINGHT-SEPT… SOIXANTE-NEUF… ☺️ Dat was dus bingo voor de lokale bejaardensoos, een zaal vol. We konden natuurlijk niet door die volle zaal in vol pelgrimsornaat naar binnen gaan dus wij achterom gelopen en daar konden we iets onopvallender iemand aanspreken. In mijn beste Frans uitgelegd dat ik op zoek ben naar de sleutel van het pelgrimshuis. De man vroeg wat zaken en hij leek me te begrijpen. Hij pakte zijn telefoon en begon te bellen. Kort daarna zei hij dat er met vijf tot tien minuten iemand zou zijn met de sleutel van de Mairie.

Wij wachten buiten geduldig af en ja hoor, daar kwam een man. Hij vroeg ons mee te lopen en we gingen de afgesloten en lege Mairie in. Zou het dan toch lukken?

Hij vroeg onze paspoorten, we kregen een stempel in ons pelgrimspaspoort en betaalden. Daarna kregen we dan echt de sleutel van het huisje. Het was ons gelukt! Helemaal blij liepen we naar het huisje, niet meer dan een kleine keuken, slaapkamer, douche en toilet maar toch… Dit was wel geregeld. En zo zie je maar… Er komt altijd een oplossing.

En morgen… Morgen slapen we op een zeer bijzondere plaats.