Vanochtend ging de wekker vroeg… duidelijk geen vakantie. Het wordt vandaag een hete 30+ dag dus we willen om half zeven lopen. Dat is gelukt, onze gastvrouw Florence had om zes uur het ontbijt al klaar staan. Wat een heerlijk huis, en vooral tuin, heeft zij daar. Een punk-tuin noemde ze het zelf. Geen aangeharkte plantsoentjes, maar een tuin met van alles en nog wat. Waar gekweekt en geëxperimenteerd wordt. Geitjes, kippen en de hond ‘M’. Een heerlijk plekje.

In de ochtend was het nog heerlijk koel. De zon stond nog betrekkelijk laag en scheen mooi over de wijngaarden. Onze schaduwen waren meters lang maar dat ging snel veranderen… De zon staat hier in de middag bijna loodrecht op je hoed.

Na een kilometer of tien konden we wat boodschappen doen en bij de tweede pauze zaten we heerlijk onder een boom bij een zeer oude, bijzondere kerk in Saint-Ferme. Eigenlijk een groot betonblok, ook van binnen. Zelfs de preekstoel was van beton.

En als je vroeg vertrekt dan kom je ook vroeg aan. Dus om twee uur waren we na zo’n 25 kilometer op plaats van bestemming. Onze gastvrouw Rose was er nog niet, maar wel een andere gast, een pelgrim. Hij stelde zich voor als Alfons en toen viel er bij ons een kwartje. Dé Alfons waar we onze Franse vrienden laatst over hadden horen spreken. Zo hoor je dus verhalen, wordt er eigenlijk gewoon over je gekletst, op de Camino. Je kent mensen niet persoonlijk maar hebt al van verschillende andere pelgrims eea gehoord. Zo hadden we gehoord dat hij alleen maar Duits sprak, hilariteit alom onder de Fransen natuurrijk. Maar met wat Duits is het een ontzettend aardige vent. En zo blijkt die talen-krater van mij toch nog een klein knobbeltje te zijn. Overigens… ook over ons wordt er af en toe gekletst hoor… ‘Ahhh jullie zijn die vader en zoon…’

En nog even over die talenkrater… bij het avondeten zaten er dus met Rose (spreekt alleen Frans), Alfons (spreekt alleen Duits), Raymond (spreekt Nederlands, Engels en een beetje Duits) en ik. Dus wie zat er de hele tijd te tolken tussen iedereen? Juist! Ik, moi, ich… Dat is trouwens wel relaxed hoor, want je kan iedereen alles wijs maken. Ik weet nu al wat ik ga doen na de Camino 😃

Zoals gezegd… Frankrijk is groot, maar het pelgrimwereldje is maar klein. En dan komen we hier nog maar weinig pelgrims tegen… Straks in Spanje zijn de roddelbladen er niks bij.

O ja, nog één positief dingetje om mee af te sluiten: ons onderkomen heeft dus gewoon een zwembad in de tuin. Dus waar waren deze twee pelgrims na 25 hete kilometers te vinden…