Vanochtend zijn we vertrokken bij de Auberge. De eigenaresse, een wat ouder vrouwtje die met veel enthousiasme over werkelijk alles kon vertellen, had een lekker ontbijtje voor ons gemaakt. En op een goede bodem in de maag is het goed lopen.

De etappe naar ons eindpunt in Ostabat kon in twee delen worden verdeeld. De eerste helft wat glooiend en de tweede helft… Klimmen! Dus het eerste stuk ging eigenlijk best vlot. Even het dorp uit langs de doorgaande weg, maar al gauw liepen we in de bossen.

In Saint-Palais hebben we wat boodschapjes gedaan en geluncht. En als je het over een bodempje hebt voor de komende kilometers, dan hadden we dat nu wel nodig. Want het werd klimmen, behoorlijk stijl omhoog voor een paar kilometer. Maar het mooie van beklimmingen is dat je altijd een beloning krijgt.

En nadat we liggend in het gras waren uitgepuft en hadden genoten van het prachtige uitzicht, volgde er een afdaling en nog een beklimming. En ook hier werd de beloning geïncasseerd.

Het was dus vandaag het èchte begin van de Pyreneeën, hoewel ook nog niet het èchte hoogtewerk natuurlijk. Maar een etappe van bijna 27 kilometer met zoveel hoogtemeters is best pittig. Fysiek zwaar, maar mentaal kan ik er zo wel wat van hebben. Een genot om te lopen… Of komt het toch ook omdat we morgen in St Jean Pied de Port aankomen?