Wakker worden viel vanochtend niet mee. De zware etappe van gisteren voelden we allebei nog best zitten. Maar ja, met alleen maar rustdagen kom je niet lopend in Santiago dus bed uit, ontbijten en lopen. Voor vandaag was de afstand niet zo groot, 19 km maar aan het klimmen ontkomen we hier niet.

We hebben San Sebastian dus gedag gezegd en vertrokken rond half negen. Het was heerlijk wandelweer, licht bewolkt en een aangename temperatuur. We kregen al direct al wat hoogtemeters te verwerken waardoor we een mooi uitzicht hadden op de stad en de baai. (een beetje jammer van het gebouw dat ze ervoor hebben gezet)

Daarna was het lekker klimmen en dalen over wegen en paden die het, in dit geval, dalen niet altijd gemakkelijk maakte. Een lange afdaling met keien die we in Nederland een ‘enkelbrekerspad’ zouden noemen… En dat zo’n twee kilometer lang. Goed opletten wat je je voeten neerzet.

Gisteren schreef ik al over het grotere aantal pelgrims dat we hier tegenkomen. Ook dat was vandaag het geval met onderweg al een Australiër, Paul, en jawel… We hebben er lang, heel lang, op moeten wachten maar na noord Frankrijk zijn we de eerste Nederlandse pelgrim tegengekomen. Eindelijk!

Maar niet alleen het aantal pelgrims maakt het wat leuker. Ook de Spanjaarden maken er een leuke belevenis van. Langs de weg staat er zomaar een klein hokje met wat kannen koffie en thee. Donativo, dus kijk maar wat je ervoor geeft. Ook staan er veel meer waterkraantjes langs de weg en vandaag dus ook een ‘pleister-plaats’.

En dan komt ons eindpunt in zicht, een stadje bij een heerlijk strand. Het stadje heet Zarautz, en heeft veel, heel veel hostels.

En wat doe je als het zonnetje heerlijk is gaan schijnen, je best moe en bezweet bent en het strand met de golvende zee letterlijk om de hoek zit? Juist, dan neem je een heerlijke duik. Daar wordt je toch Blai van?