Vanochtend, of eigenlijk gisteravond, voelden we ons allebei niet echt denderend. Licht verkouden, beetje slapjes. Maar ook in het hoofd was het wat rommelig. We zijn meer dan drie maanden onderweg, een lange tijd en we zijn er ‘bijna’. Maar ja, bijna is nog wel 600 km en zo’n vier weken. Dus er gaat van alles door je hoofd en dan moet je gaan lopen naar een plek waar je niet weet of je daar kan slapen. Geen reservering mogelijk. Maar het enige alternatief is doorlopen naar Santander wat op een etappe van bijna 40 km neerkomt. En dan zit je al niet zo lekker in je vel…
Enfin, we vertrokken bijtijds uit Santoña omdat we dus niet wisten hoe druk het bij de albergue zou zijn. En gisteren hadden we onze neus ook al gestoten. Na het stadje verlaten te hebben begon er vanaf het strand een lastige beklimming. Niet super hoog, maar steil en rotsige. En dan kom je bovenaan een zie je dit…
De Camino geeft…
Ook bij de afdaling was het nog goed opletten en beneden gekomen vervolgde de weg zich over het strand. Daarna ging het over slingerwegen, heuvel op heuvel af. Maar of we nou helemaal konden genieten…? Zou er plek in de herberg zijn…? Onderweg kwamen we nul pelgrims tegen, een bijzonderheid, iets wat ons ook al zou wantrouwig maakte.
En dan kom je in de buurt, nog geen pelgrims gezien. Maar bovenop de heuvel zie je de albergue liggen. Niet met rijen pelgrims voor de deur die wachten op de openingstijd… Nee, daar staat Luis die je welkom heet. Je vraagt hoe met je gaat omdat hij ziet dat je er even doorheen zit. Die je vraagt of je mee wilt lunchen omdat ze net gaan eten. Vegetarisch? Geen probleem, dat regelen we.
De Camino geeft…
En tijdens het eten komen er meer en met pelgrims binnen druppelen. Sommige onbekend, maar velen inmiddels onderdeel van onze Ca-milie, Camino-familie. En nog een mooie ontmoeting met de vrijwilligster die zo heerlijk heeft gekookt in St Jean Pied de Port. Ze blijkt ook hier te zijn. Wat een prachtig weerzien als we elkaar herkennen.
De Camino geeft…
Dit zijn de dagen, de ontmoetingen, de overnachtingen die je bij gaan blijven. Opstaan en weinig vertrouwen hoe de dag gaat verlopen en dan in de hemel belanden…
De Camino geeft…
Wat je op dat moment het hardst nodig hebt…
Wat een tocht mannen en hoe knap is dit, wat een doorzettingsvermogen zowel fysiek als mentaal, echt petje af!
Het blijft heerlijk om mee te lezen wat jullie zoal beleven en wie jullie onderweg leren kennen en weer herontmoeten! En wat een fijne mensen en geweldige gebaren!
Dit is een ervaring die jullie voor altijd met jullie mee blijven dragen, echt geweldig!
Ze zeggen trouwens ook niet voor niets “de laatste loodjes wegen het zwaarst” maar houd voor in jullie achterhoofd dat de overwinning des te zoeter smaakt wanneer jullie jullie doel uiteindelijk halen!
Zet ‘m op en zoals een Zeeuwse wielertrainer altijd tegen ons team riep ” Ghèn, ghèn en bluve ghèn” (Gaan, gaan en blijven gaan) !!! Buen viaje!!
Hoi Maarten en Raymond, het zijn weer prachtige verhalen en jullie hebben ook hele mooie foto’s gemaakt.. Ik geloof dat de Camino steeds meer leeft. Bijzondere ontmoetingen hebben jullie ook elke keer.
Veel succes nog. verder
Liefs Mariette