Een stad in lopen heeft soms nog wel wat, maar een stad uit lopen is vaak niet leuk. En dat was ook nu zo. We liepen Gijon uit en de stad moest duidelijk nog ontwaken. Dus het centrum viel nog mee, maar de buitenwijken en de industriegebieden buiten de stad… Oordeel zelf maar…

Daarna werd het tijdelijk wat beter, hadden we wat bossen en ander groen om ons heen. De eerste lunch was bij een kerkje. We hadden ons goed en wel geïnstalleerd of de eerste druppeltjes vielen. Dat werd verkassen naar het afdakje. En waar we hoopten dat het een kort buitje was, bleef het toch langere tijd regenen… En waaien, behoorlijk hard waaien. Rond de tweede lunch, we lunchen op de Camino altijd twee keer, was het droog geworden maar de wind was onveranderd en ook het uitzicht was beroerd. Veel langs de weg lopen met uitzicht op verpauperde huizen…

Ook dit is de Camino, slecht weer, industrie en een hoop beton. Maar die Camino geeft dan toch ook wel weer. Want een kilometer of vijf voor onze albergue worden we ineens toegezwaaid door een oude bekende: de Zwitserse pelgrim met haar hondje. Even mee staan kletsen en door. Na nog wat loop- en klimwerk en 32 km in de benen kwamen we aan bij onze albergue ‘San Martin’, inderdaad Sint Maarten. Een liefdevolle albergue, met een heerlijke ontvangst en… Nog meer bekende gezichten. Juist die onverwachte en hernieuwde ontmoetingen maken het zo leuk. Dus zo eindigt en niet zo leuke wandeldag, toch nog op een positieve manier. 🙏