De Camino is een wereldje op zich. Een wereldje met haar eigen deelnemers zoals pelgrims en hospitalero’s en eigen gebruiken, rituelen en uitspraken die iedereen direct begrijpt maar voor de buitenwereld wellicht wat vreemd overkomen.

Zo is het op de Camino heel gebruikelijk om tijdens de lunch op een bankje naast iemand anders te gaan zitten en een praatje te beginnen. Ook als er nog meer dan voldoende andere lege bankjes zijn. Gewoon, omdat een praatje met een andere pelgrim gezellig is.

Ook is het tevreden zijn met het minimale een fijne eigenschap op de Camino. Wat je nodig hebt zit in je rugzak en wat je niet nodig hebt gooi je weg of stuur je naar huis. Waarschijnlijk om het daar weg te gooien. Want ja, waarom zou je iets mee sjouwen dat je niet gebruikt? Twee shirts, twee broeken en vooruit, drie onderbroeken is meer dan genoeg voor maanden. Dat minimalistische geldt trouwens ook voor de overnachtingen. Een (stapel)bed, toilet en douche zijn meer dan voldoende. Meer heb je niet nodig. En dat je dat dan deelt met tien of twintig andere pelgrims… Ach, je bent toch één grote familie.

Ook zijn er van die uitspraken die op de Camino heel normaal zijn, maar die in het dagelijkse leven toch heel anders kunnen worden uitgelegd. Zo zaten we laatst met wat andere pelgrims wat te eten bij een barretje toen één van de pelgrims wijzend naar een andere (vrouwelijke) pelgrim zei: “Zij sliep vannacht bij mij op de kamer…” Normaal zou je je drie keer hebben verslikt als iemand dat aan de kantine-tafel zou zeggen. Maar hier keek iedereen rustig om en reageerde met een: “O, die lag gisteren bij mij…” Op de Camino is er geen onderscheid. Niet op sanitair en ook niet op de slaapzaal. Iedereen is hier gelijk een slaapt bij elkaar op de kamer…

En zo hebben we vandaag dus een mooie, rustige en zonnige etappe gehad door Asturië. Wel mooi, maar niet heel spectaculair, de zee was nooit ver weg en de bergen ook niet.

In de middag kwamen we aan bij de gereserveerde albergue. De ontvangst was al wat vreemd, het leek of we niet echt werden verwacht. Er waren ook geen andere pelgrims en er stond ook niets aangegeven dat dit onze albergue was. Onze gastheer wist wel dat hij iemand uit Nederland verwachte en liet ons kamers zien waar we konden slapen. En passant ook nog een grote ruimte met veel stapelbedden en prachtige douches. Maar dat alles niet in gebruik. Waarom? Geen idee. Er was wel ruimte voor dèrtig pelgrims. En ja, ondanks deze bijzondere ontvangst kregen we lekker te eten, met een drankje, konden we wel gebruik maken van die lekkere douches en liggen de bedden heerlijk.

Als pelgrim heb je niet meer nodig…