Raymond:

Vandaag is het 2 maanden geleden dat we vertrokken en zitten we bijna op de helft van onze reis. De dagen zijn nu helemaal routine geworden en ik kan heerlijk genieten van het wandelen en de omgeving om me heen. Tijdens het wandelen heb ik veel tijd om na te denken.
Een van de dingen waar ik veel over heb nagedacht is waarom ik dit ben gaan lopen. Nu we 2 maanden onderweg zijn begin ik daar wat meer een antwoord op te vinden.

Toen ik nog thuis was ging het steeds minder goed, Ik ging al een tijdje niet meer naar school en zat veel thuis. Ik wilde graag een nieuwe opleiding gaan doen maar ik was bang dat het weer niet zou lukken en dat ik zou stoppen.

Door de Camino gaat het nu beter en begint er steeds meer een plan in mijn hoofd te komen met dingen die ik wil doen als ik weer thuis ben. Dat er nu wel een plan in mijn hoofd komt waar ik vertrouwen in heb dat het gaat lukken heeft denk ik te maken met de omgeving waar ik nu in zit. Hier op dit moment hoef ik alleen maar bezig te zijn met wandelen en zit ik niet thuis waar ik veel nadacht over waarom het bij mij elke keer niet lukt. Ik heb veel leuke plannen die ik wil uitvoeren als ik thuis ben en het belangrijkste, dat ik weer het vertrouwen heb dat het ook gaat lukken.

Maarten:

En zo zit ook de tweede maand lopen erop. Mijn dagboek teruglezend is er best veel gebeurd. We hebben veel gelogeerd bij Nederlanders die een pelgrimshuis in Frankrijk hebben. Dat heeft toch iets van vertrouwdheid en je hebt eens een ander praatje. 

Daarnaast hebben we het noorden van Frankrijk achter ons gelaten en zijn dieper en dieper dit grote land ingegaan. We hebben het landschap zien veranderen van omgeploegde akkers, wijngaarden in de Champagne en lange rechte wegen naar het groene en heuvelachtige landschap met kronkelende wegen van midden Frankrijk. We hebben historie op de route gezien, in Névers bij Bernadette maar nog heel veel meer in Vezelay. Al meer dan 1000 jaar komen daar mensen samen om te vertrekken naar Santiago. 

En zo zijn we nu twee maanden onderweg en zijn we zo goed als op de helft. Ik heb gemerkt dat ik erg bezig ben met ‘De Helft’. De eerste maand ben je alles aan het leren en heb je nog zeeën van tijd. Maar als ‘De Helft’ nadert, dan ga je toch nadenken over de tijd, en zeker ook de afstand, die nog resteert. Gaan we het halen in de resterende tijd? Blijft het zo goed gaan met z’n tweetjes? Blijft mijn lichaam zonder blessures? En actueler… gebeuren er in Nederland geen onverwachte dingen waardoor we moeten afbreken?

Waar ik ook wel af en toe eens naar verlang… Niet iedere dag weer een overnachting hoeven regelen, maar gewoon voor langere tijd weten waar je slaapt. Tot nu toe kunnen we bijna altijd terecht waar we willen, gelukkig. Maar het blijft iedere dag wel een onrustig moment als je gaat bellen voor een nieuwe adres en ‘s middags maar weer zien waar je slaapt. 

De Helft die is er bijna en dan kunnen we toch de kilometers gaan aftellen. Dat geeft ook wel weer een fijn gevoel. Dan is Santiago dichterbij dan Sassenheim en heeft het geen zin meer om terug te lopen.