Dat ik op de Camino jarig zou zijn wist ik wel maar altijd was daar de vraag: waar zijn we dan…? Vandaag wist ik het antwoord… In Crozant werd ik wakker en in La Souterraine ga ik slapen.

Voor wat betreft het wandelen was het een dag als alle anderen. Om acht uur vertrokken we, in de hoop dat we droog zouden overkomen. (spoiler: dat is niet gelukt) We gingen direct het bos in en wat gisteren toen we aankwamen nog een klein stroompje was, was door de flinke regenbui van gisteravond en flinke stroom geworden. Maar zo door de bossen, met een mooi breed pad was het heerlijk wandelen.

Het was bij ons aanmerkelijk afgekoeld, graadje of 23, en daardoor heerlijk wandelweer. De kilometers vlogen voorbij. Onderweg kwamen we ook nog een Schotse pelgrim met een ezel tegen. Ze liep vanaf Santiago terug naar Schotland, mèt ezel dus. Voor haar was het thuiskomen erg belangrijk.

Onderweg bij de Boulanger nog een lekker gebakje gescoord, we hadden tenslotte iets te vieren, en op naar La Souterraine. Net voordat we er waren besloten ze boven dat de sluizen wel even open gezet konden worden. En zo kwamen we dus als twee totaal doorweekte pelgrims aan bij onze Gite. Na een douche een even de kleren wassen waren we alles al weer gauw vergeten.

Wat deze dag trouwens wel anders maakte dan de andere dagen was de continue ‘ping’ van mijn mobiel. Het was duidelijk: in Nederland waren jullie mijn verjaardag niet vergeten. Video-boodschap om 0.03 uur (lagen we te slapen) en veel, heel veel tekstberichtjes. Dank jullie wel daarvoor allemaal 🙏🙏🙏