We wensen iedereen een voorspoedig, gezond en wandelrijk 2023!
Maak er wat moois van…
Gelukkig nieuwjaar!
Reply
Author Archives: Maarten
Kerstmis 2022
We wensen iedereen fijne kerstdagen dichtbij iedereen die je lief is. In ‘real life’ of in je 💚
Raymond en Maarten
De kou getrotseerd in onze eerste ‘dertiger’…
Het stond al een tijdje op de planning en zondag 18 december is het er toch van gekomen. Terwijl half Nederland binnen zat van de kou, de andere helft op de schaatsen stond en weer een andere helft zat te wachten op de finale van het WK voetbal tussen Frankrijk en Argentinië, gingen wij onze eerste dertiger lopen, een wandeling van meer dan dertig kilometer.
In oktober 2023 is de eerste Vierdaagse van de Duin- & Bollenstreek gelopen. Een mooie vierdaagse waarin je afstanden van 5 tot 40 kilometer per dag kunt lopen. Dit zou een prachtige gelegenheid zijn geweest om een paar dagen achter elkaar te wandelen, maar helaas moest ik al mijn vrije dagen sparen voor volgend jaar. Wel heb ik op de zaterdag met ‘Bietje’ Ciska de 20 kilometer gewandeld, nou ja, snelwandelen. Voor Ciska werkt een wandelaar voor haar als een rode lap op een stier… Het tempo gaat omhoog… de voorganger moet worden verschalkt. Maar goed, alle routes zijn ook als GPX-bestand te downloaden, dus we hadden een mooie dertiger door Sassenheim, Warmond, Voorhout en het Keukenhofbos bij Lisse.
Dus om 9.30 uur vertrokken we ingepakt en wel. Het was de dagen ervoor erg glad geweest dus we liepen veel op de beter begaanbare fietspaden en op de weg. De trottoirs waren op veel plekken nog belegd met een laag ijs. En zo slingerde we door Warmond. Het bos van Krantz was prachtig, met op alle bomen en bladeren witte rijp. Hier en daar een roodborstje en verder nog in diepe rust. We liepen verder en kwamen op paadjes waar we niet eerder waren geweest. Prachtig uitzicht over de bevroren weilanden en zelfs de kippen en hanen bij de spoorlijn waren erg rustig.
Verder naar Voorhout waar het ook nog rustig was. Behalve op een ondergelopen bollenveld langs de Zandsloot. Een drukte van belang, er kon heerlijk geschaatst worden. Via de kale, bevroren bollenvelden liepen we richting Lisse. Het Keukenhofbos was erg mooi, ook daar eigenlijk veel te weinig geweest, het is er prachtig. Bij Kasteel de Keukenhof was het een drukte van belang. Het was inmiddels middag geworden en de regio dacht: ‘Er is een Kerstmarkt, laten we daar met de auto naartoe gaan.’ Het was er erg druk en we waren dan ook blij dat we daar snel uit waren.
Nadeel van met de kou lopen is wel dat je niet heel veel tijd neemt om even op een wandelbankje te gaan zitten. Voorbij de Keukenhof hebben we even gezeten en wat gegeten, maar je koelt zo snel af dat je gauw weer verder wilt. Via Lisse en langs de Kaag kwamen we weer aan in Sassenheim. Daar moesten we wel wat extra metertjes maken om de 30 km op de teller te krijgen. Maar met 30,03 km hebben we ons doel bereikt. De psychologische grens is doorbroken. Koud maar voldaan kwamen we thuis.
Nog 4 maanden… 120 dagen en een paar uur
Vandaag is het 15 december 2022, over exact vier maanden vertrekken we volgens plan.
15 april 2023, die datum staat toch wel met hamer en beitel in onze hersenpan gegrift. En die datum komt steeds dichterbij. Op het werk ben ik al uitnodigingsverzoeken aan het weigeren die na deze datum vallen. Zijn er al activiteiten waarvan je denkt: die ga ik niet meer afronden voor die tijd. Best bijzonder om dat zo mee te maken.
De voorbereidingen gaan best goed. We zijn iedere week aan het trainen ‘met bepakking’. Een kilootje of 12 op onze rug en dan maar de afstand èn de frequentie langzaam gaan opvoeren. Vorige week naar Wassenaar op zondag en op maandag nog een kleine acht kilometer gelopen. Het ging best lekker, weinig spierpijn of stijfheid de volgende dag.
Verder heb ik alles wat ik mee wil gaan nemen eens individueel gewogen, gewoon om eens te kijken waar je zo op uit komt. Wat denk je dat het zwaarst is? De rugzak, inderdaad. 2400 gram, schoon aan de haak. Tja, die laat je niet zomaar thuis. Daarna volgt de tent (1752 gram) en de slaapzak (1097 gram). Daarna nog de slaapmat (689 gram) en daarna veel spullen van enkele 100-en grammen. Maar ook dat telt natuurlijk best op. Bij elkaar kom ik (nu) op 13,5 kg. Daar gaat nog e.e.a. af want de wandelstokken heb ik in de hand en ook wat kleding heb ik aan. Maar ja, 2-3 kilo aan water moeten we ook wel weer meetellen. Al met al genoeg reden om door te trainen en de sportschool te blijven bezoeken.
Hoe zwaar weegt dat…?
Dat is de vraag die we ons steeds vaker aan het stellen zijn. Bij de keuze van al onze spullen was één van de belangrijkste uitgangspunten iedere keer… het moet zo licht mogelijk. Maar… ook wel betaalbaar zijn. Want in alle buitensportwinkels geldt: Hoe Lichter Hoe Duurder.
Zo kwamen we bij een tentje van 1600 gram, een slaapzak van 950 gram en een slaapmatje van 690 gram. En zo tellen al die grammetjes best bij elkaar op. En ja, al die grammetjes moeten wel mee worden genomen op de rug en heupen op weg naar Spanje.
Ik ben nu bezig om alles, maar dan ook alles wat ik mee wil nemen te gaan wegen en te kijken waar ik nog op kan besparen. Want met alleen het materiaal ben je er natuurlijk niet. Je kunt besparen op ieder grammetje tot je een ons weegt, maar vervolgens komt er wel een gevulde waterzak van 3000 gram in. Ga je met je tandenborstel afzagen om 2 gram te besparen.
Maar goed, ik ga dus echt alles wegen en we zien wel waar het op uit komt. Voorlopig hebben we afgelopen zondag, met rugzak van 12 kg, bijna 14 km gelopen. Rug trainen, heupen trainen en bovenbenen trainen. Daar gaat het allemaal om.
Dus: Hoe zwaar weegt dat…? Nou, ik hoop niet zoveel, maar ik vrees des te meer.
Hoe duur kost dat?
Na de aankoop van de rugzakken hebben we alle grote zaken wel gekocht. “Alleen nog wat klein spul.” hebben we al een paar keer gezegd. Handdoekjes, powerbank, hoofdlampjes, multitool, dat soort werk. We willen dat allemaal niet tot het laatste moment uitstellen, dus afgelopen zaterdag zijn we maar weer naar de Zwerfkei vertrokken. Beetje bijtijds in de ochtend, want dan is het nog ‘iets rustiger’… dachten we.
Dus om een uur of tien waren we in Woerden om ons lijstje af te werken. Sokken… we wisten welke we wilden en die hadden ze gelukkig. Check. Handdoeken, van die snel-drogende, niet te groot. Na veel wikken en wegen… de Care-plus in twee maten gekocht. Dat moet genoeg zijn. Check. Powerbank, liggen naast de handdoekjes in een mooi afgesloten vitrinekast. Daar moet dus iemand bij komen. De jongen die ik aanschiet weet er niet teveel van maar ‘hij gaat iemand regelen’. Luid wordt er door de winkel omgeroepen of er iemand naar de Powerbanks wil komen en even later komt er een jonge gast. Hij kan gelukkig veel vertellen over de beschikbare modellen, raadt ook niet de duurste aan en heeft duidelijk ervaring. Keuze valt uiteindelijk op een 20.000 mA exemplaar. Check.
Drie items van ons lijstje afgewerkt en we zijn zeker al anderhalf uur in de winkel en ik schat al zo’n €150 lichter. Mijn schattingen bleken na afloop zelfs nog wat aan de lage kant.
Dus op naar de hoofdlampjes en de multitools. Ook hier veel afwegingen, gesprekken met de verkoper. Dezelfde jongen die ons ook bij de Powerbank hielp. En ook hier kwam hij met veel praktische tips en om vooral niet het duurste, meest uitgebreide te kiezen. Maar een realistische aankoop te doen. De enige luxe die hij zichzelf bij zijn (lichtgewicht) hikes permitteerde, was een lichtgewicht stoeltje. Het altijd maar zitten op de grond is niet heel comfortabel, zeker niet als je 30 km hebt gelopen. En laat dat nou net iets zijn wat Raymond ook laatst had gezegd en waar ik nog wat overtuigd van moest worden. Dus met z’n drieën naar de stoeltjes en daar op de lichtste modellen gezeten. De één wat lichter, kleiner, duurder en iets minder comfortabel. De ander op al deze punten het tegenovergestelde. Dus wat doe je dan als je niet kunt kiezen? Precies, van ieder één, zodat we tijdens onze tocht kunnen afwisselen.
Daarna nog naar de bordjes, mokjes, sporks. En o, wat een keuzes ook hier weer. Uiteindelijk voor plastic spul gegaan, niet te duur en best licht. Als laatste nog wat waterdichte zakjes om kleding en elektronica te beschermen tegen regen. En daar sta je dan weer: 1,5 liter, 4 liter, 7… 12… licht of nog lichter…. AHHHHHH. Keuzes, wat moeten we? Wat als zus… en zo, zou dat niet handig zijn? Na een paar verkopers gesproken te hebben die allemaal de vertwijfeling in onze ogen zagen, toch maar onze keuzes gemaakt en maar kijken hoe het gaat uitpakken… of eigenlijk inpakken.
Bijna 4(!) uur verder staan we dan toch bij de kassa. Onderweg naar de kassa hebben Raymond en ik het erover, wat zouden we kwijt zijn voor ‘dat kleine spul’. Zeshonderd, denkt Raymond. Ik tel in gedachten onze aankopen en denk wat minder. Nou, niet dus. Ruim, heel ruim eroverheen. Even wat ‘klein spul’ kopen. “U heeft nog wel wat punten gespaard twv €16, die kunnen eraf”, zegt de vrouw achter de kassa nog vriendelijk. Daar hebben we dus na afloop maar een lekker broodje van gekocht.
‘Hoe duur kost dat?’ Nou… heel duur!
Hoe een oud familielid zomaar ineens je pelgrimspad kruist…
Een voorjaarsochtend in het huis van mijn ouders. Uiteraard hebben we het af en toe over de reis die Raymond en ik volgend jaar gaan maken. Spanje, Santiago, San Tiago… de Heilige Jacobus…
“Weet je dat dit voor Heeroom zijn naamheilige was en dat hij hier ook iets van de Heilige Jacobus in zijn Bisschopswapen heeft verwerkt?” zegt mijn vader ineens. Nu moet je weten dat “Heeroom” en begrip bij ons in de familie is, Heeroom Jaap, om volledig te zijn. Maar bij ons werd er gewoon gesproken over Heeroom.
Kleine anekdote: ik dacht als kind dat deze man van zijn voornaam Heeroom heette. Er werd altijd alleen gesproken over Heeroom, soms met een kleine toevoeging Jaap. En toen hij eens bij ons op bezoek kwam, dacht ik attent te zijn en hem Oom Heeroom te noemen. Dat bleek niet te bedoeling en lachend vertelde mijn vader me dat het voorvoegsel ‘Heer’ een eretitel is als een familielid geestelijke is geworden. Je kunt dus een Heerbroer hebben of, zoals bij mijn vader, een Heeroom. De broer van mijn vader z’n moeder is missionaris, bisschop, in Samarinda in Indonesië geweest.
Maar mijn vader vertelde me dus over dat Bisschopswapen en over het bloedrood dat erin verwerkt was. We gingen er niet zo op in, maar toch liet het me niet los. Dat Bisschopswapen, hoe zou het eruit zien? Wat zou er nog meer in verwerkt zijn? Vragen, vragen, vragen. Het liet me die vakantie in Noorwegen niet los.
Terug van vakantie vroeg ik mijn vader er nog eens naar. “Heb je dat wapen ergens?” vroeg ik. Ik had net zo goed kunnen vragen of de Paus katholiek is of het gras groen. Natuurlijk had hij dat. Achter zijn rollator stiefelde hij naar zijn kamer en nog geen minuut later kwam hij met een kopie van een tekening.
Dit wapen heeft Heeroom Jaap dus altijd gebruikt. Hoe mooi zou het zijn als ik ditzelfde wapen als embleem mee zou kunnen nemen op mijn rugzak op onze tocht naar Santiago? Ik neem een foto van de tekening en ga er thuis direct mee aan de slag. Ik zoek een tekenprogramma en begin het wapen te digitaliseren. Het valt nog niet mee, maar uiteindelijk heb ik wat versies die ik voorleg aan mijn vader en Raymond. Uiteindelijk is het deze tekening geworden…
Bij verschillende sites heb ik gekeken of de tekening tot geborduurd embleem kan worden gemaakt. En dat kan. Het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf…
Het Hollandse Molenwieken Kruis als teken van het land waar we vandaan komen. Het Bloedrood als verwijzing naar de marteldood van de Heilige Jacobus en naamheilige van de stad waar we naartoe gaan, Santiago. Het geel als kleur van de Camino-pijlen die we in Spanje gaan zien.
En “In Geloof en Vertrouwen”… Geloof dat we ons doel gaan halen en vertrouwen in elkaar. Raymond en ik dat wij dit kunnen: Samen. Maar ook geloof en vertrouwen dat het thuis met onze vrouwen goed zal gaan.
Een eerste èchte generale…
Net terug van vakantie uit Noorwegen waarin we veel gewandeld hebben en dan twee dagen later al weer op pad. Op de planning staat een weekend wandelen van Rhenen naar Arnhem als onderdeel van het Limespad. Even ter herinnering: we lopen het Limespad, een lange afstandswandeling van Katwijk naar Nijmegen die grofweg de oude grens van het Romeinse Rijk volgt… de Limes. En die grens was… jawel: de Rijn. Dus vanaf de oude Rijn bij Katwijk, de nieuwe Rijn, de Kromme Rijn, de NederRijn enz. zijn we vorig jaar bij Rhenen geëindigd.
Dus startpunt voor ons wandelweekend was nu dus Rhenen om zo in twee dagen naar Arnhem Station te wandelen. En om onze nieuwe kampeeruitrusting ook maar eens te gaan testen besloten we alles mee te nemen in onze rugzak en in Heteren te overnachten op een kleine camping.
Om een uur of half acht vertrokken we op zaterdag met de auto naar Rhenen. Het weer was prachtig en ook de vooruitzichten waren geweldig. Zonnig, graadje of 24 en droog. Wat wil een mens nog meer? Bij het station hebben we de auto geparkeerd en begon onze wandeling langs de Rijn. Wat direct opviel… hoe laag het water stond. Als gevolg van de maandenlange droogte was het waterpeil van de Rijn aardig gedaald en dat kon je dus goed zien.
De wandeling voerde via de Grebbeberg en de Wageningse berg. Niet de bergen die we in Noorwegen gewend waren (900 meter) maar toch wel lekkere kuitenbijters van zo’n kleine 100 meter. De tocht ging heerlijk door de bossen, langs Renkum en over de uiterwaarden waar we oog in oog met wat koeien kwamen te staan. De twee die op ons pad stonden gingen gelukkig snel weg. Vanuit het struikgewas waar we langsliepen klonk een hoop geritsel en keken vele koeienogen ons nieuwsgierig aan. Ook de dames vonden het blijkbaar te warm en zochten verkoeling in de schaduw. Gelukkig voor ons…
Na wat pauzes in Wageningen, bovenop een ‘berg’ en Renkum kwamen we uiteindelijk aan in Heteren. Daarvoor moesten we nog wel de Nederrijn oversteken om via de Jumbo (eten voor ‘s avonds èn de volgende dag) bij onze camping te komen. Na 25 kilometer waren we best wat stijfjes.
NO NAMED GPX
Profile
No data elevation
Name:
No data
Distance:
No data
Minimum elevation:
No data
Maximum elevation:
No data
Elevation gain:
No data
Elevation loss:
No data
Duration:
No data
Description
Dag 1
De camping was niet al te groot, rustig en een beetje ‘vergane glorie’. Maar goed, voor ons als kampeer-nitwits was die rust wel prima hoor. We zochten een mooi plekje uit, niet te ver van het sanitair en zette voor het eerst onze tentjes ‘in het wild’ op. Toch wel een mooi moment. Maar ook de slaapmat werd opgeblazen en de slaapzak uitgerold. En als we het toch over ‘eerste-keren’ hebben… ‘s avonds hebben we ons kooktoestelletje voor het eerst gebruikt. Hoezo net echt???
Na een rustige nacht, best lekker geslapen, ging om zeven uur de wekker. Aankleden, ontbijten, tent afbreken en inpakken. En dat alles in een heerlijk ochtendzonnetje. Best te doen hoor. Om kwart over negen lieten we Heteren achter ons, staken de Nederrijn weer terug over en vertrokken richting Arnhem. Wederom een heuvelachtig terrein maar heerlijk koel door de bossen. Toch wel één van de mooiste etappes tot nu toe vonden we allebei. Via Kasteel Doorweerth en Oosterbeek bereikten we Arnhem. Althans, we zagen Arnhem liggen maar de route ging nou niet rechtstreeks naar het station. Klimmen, dalen, zon, schaduw, open velden, bomenboogjespaden… het was prachtig mooi. Uiteindelijk bereikten we de rand van de stad en wandelden we lekker naar het station. Een mooie 20 kilometer zat erop. (voor de puristen: in onderstaande gpx staat ‘maar’ 14,9 km maar we hadden de GPSmap wat te laat aangezet :-))
NO NAMED GPX
Profile
No data elevation
Name:
No data
Distance:
No data
Minimum elevation:
No data
Maximum elevation:
No data
Elevation gain:
No data
Elevation loss:
No data
Duration:
No data
Description
Dag 2
Moe maar voldaan stapten we in de trein die ons naar Kesteren bracht om van daar de bus naar Rhenen te pakken en met de auto weer naar huis te rijden.
En wat hebben we geleerd van dit weekend:
- 25 kilometer is met bepakking en heuvels best een mooie afstand;
- We kunnen dit prima aan;
- Kampeeruitrusting voldoet prima. (of het bij wind en regen ook nog zo is….???)
- Een stoeltje mee zou wel prettig zijn.
- Wij kunnen dit…!!!
Een oefenkampeersessie in de tuin
Als kampeer-nitwits gaan we ons op de Camino op behoorlijk nieuw terrein begeven. Niet alleen op het gebied van het dagelijks grote afstanden lopen of het iedere dag in een nieuw gebied terecht komen. Nee, ook het iedere dag kamperen op nieuwe plekken gaat voor ons volledig nieuw zijn. In vakanties zijn we toch altijd gewend aan enige luxe. Stevige muren en een dak plus eigen douche en toilet waren toch wel onze minimum eisen. Daar gaat op de Camino verandering in komen. En wat doe je dan als je alle slaapspullen zoals een tent, slaapmat en slaapzak in huis hebt? Juist, dan zet je je tentje in de tuin op en ga je eens een nachtje proefslapen.
Raymond was als eerste aan de beurt, het was tenslotte zijn idee. Om vijf uur hoorde ik hem naar boven komen. Slecht geslapen, onwennig, veel omgevingsgeluiden. Veel om anders te doen om toch maar een goede nachtrust te krijgen.
De nacht daarna was ik aan de beurt. Uurtje of 11 de slaapzak in. Het geluid van de vogels wordt langzaam minder en wordt regelmatig verstoord door een overkomend vliegtuig. Langzaam daalt de stilte over onze Sassems tuintje. Het vest dat ik als kussen wilde gebruiken heb ik toch wel wat te hard opgerold. Dit ligt niet lekker en het kussen dat ik in de tent had gelegd biedt uitkomst. Ik val in een wat onrustige slaap, maar meer als de enkele uurtjes die Raymond heeft gehad. Rond vijf uur wordt ik wakker van een eerst overvliegende ‘blauwe zwaan’ en ook de mussen in de omgeving maken duidelijk dat de zon begint op te komen. Om half zeven sta ik op, normale tijd voor een werkdag.
Conclusie: tentje, matje en slaapzak liggen prima. Kussen moet nog wat aan gedaan worden. Ik hoop met een beter opgevouwen vest/trui wat te kunnen doen. Dat scheelt weer wat gewicht. Anders wordt het toch een opblaaskussentje. O ja, en een lakenzak gaat ook handig zijn.
Al met al handig om zo te proefslapen in eigen tuin. We hebben onze eerste èchte kampeernacht ook al geboekt. Op 6/7 augustus gaan we weer twee etappes van het Limespad lopen, van Rhenen naar Arnhem. Halverwege in Heteren hebben we een kampeerplaats geboekt. Het echte werk, maar dan in het klein. Hopelijk kunnen we leren van de ervaring die we in de tuin hebben opgedaan. De oordoppen gaan mee, maar of we zoveel overvliegend verkeer hebben? Dat betwijfel ik.
Ouwe zak of toch maar verstandig?
“Wil je daar echt mee gezien worden?”
“Dat is toch alleen voor bejaarden?”
“HAHAHA, nou, mij niet gezien hoor, met je Nordic Walking!”
Zomaar wat reacties als je verteld dat je op zoek bent naar een paar wandelstokken voor de Camino. En dat is dus het bijzondere. Hier in Nederland is de ‘loper met stokken’ gemiddeld ruim de zestig gepasseerd. En hoewel ik natuurlijk ook wel enigszins in die richting opschuif, ben ik laten we zeggen, nog wel aan de jonge kant daarvoor.
Maar wat je dus nooit hoort of ziet is dat het in het buitenland, en dan zeker in de landen die wat glooiender zijn, is dat daar bijna alle wandelaars/hikers met wandelstokken lopen. Beter voor je houding, beter voor je knieën en heupen en beter voor de balans op moeilijk begaanbaar terrein. Zomaar wat voordelen van ‘het lopen met stokken’.
Dus ja, ik ben op zoek gegaan en kwam al gauw bij het merk Leki uit. Dit schijnt toch wel het merk te zijn op het gebied van allerlei stokken. Nordic Walking, Ski-stokken en dus ook hiking. Uiteindelijk vond ik een paar stokken, niet veel gebruikt, op Marktplaats. Goeie lengte, tot 135 cm uitschuifbaar, rubberen handvaten en een stevige punt.
Thuis uiteraard meteen geoefend in de Duinen en op het strand. Het loopt best ontspannen, zeker duin op en af is het lopen met stokken best prettig. Op de zachte ondergrond liepen de harde punten ook prima, lekker stevig in de grond. Omdat ik er ook op harde ondergrond mee wil lopen heb ik een paar rubberen overzetstukken gekocht. Dus nu loop ik ook zo af en toe in de buurt met stokken.
Laat die ouwe zak maar schuiven…. lopen.
Bevrijding in de duinen
5 mei… waar zijn we volgend jaar?
Een vraag die we dit jaar, deze periode, nog vaak zullen stellen. Waar zullen we Bevrijdingsdag 2023 vieren. Gepland is dat we in België of Noord-Frankrijk zitten. Maar ja, als Project Manager weet ik dat een planning altijd geduldig is en eigenlijk de prullenbak in kan op het moment dat je bent vertrokken. Maar toch…
Een vraag die wel makkelijker te beantwoorden is, is waar waren we dit jaar op 5 mei? Dit was in de ochtend vroeg een heerlijke wandeling door de Noordwijkse duinen en over het strand.
Om 7.30 uur liepen we met z\’n tweetjes heerlijk in de duinen van Noordwijk. Een enkele honden-uitlater daargelaten, was het er heerlijk rustig. Slechts gefluit van de vogels en af en toe wat geritsel tussen de bladeren. Genietend van de stilte…
Trainen, trainen, trainen
Nu de datum vast staat en we dus binnen het jaar vertrekken, worden de trainingen ook wel wat serieuzer. “Ga je nou zonder rugzak lopen?” is toch wel een opmerking van Raymond die me raakte. Hij heeft eigenlijk wel gelijk, vanaf nu moet iedere wandeling van enige afstand met rugzak en gewicht worden gelopen.
Wat zit er dan zoal in die rugzak? Gewicht zou je zeggen, maar niet zo maar wat ‘halter-gewichten’. Om een beetje verdeling te hebben, zit op dit moment de tent, twee flessen water en mijn regenkleding erin. Bij elkaar zo’n 5-6 kilogram. Als je rugzak goed is afgesteld op je rug, voel je dit gewicht eigenlijk niet aan je schouders of rug. Het gewicht steunt namelijk op je heupen. Als je dan zo’n 14 km hebt gelopen, voel ik het vooral in mijn dijbenen. Niet gelijk, maar vooral de volgende ochtend.
Naast het gewicht zijn we ook afstand en frequentie wat aan het opvoeren. Waar het eerst afstanden waren van zo’n 6-8 km, gaan we nu wel regelmatig naar de 13-15 km. En dat een paar keer per week. Heerlijk op een zondagochtend een wandeling door de bloeiende bollenvelden…
En ja, dat we hier tijdens de Paasdagen of het weekend van het Bloemencorso niet alleen liepen, dat laat zich raden. Gezellig druk met wandelaars en fietsers hoor. Verder lopen we nu regelmatig naar Wassenaar. Doel is nu om de komende maanden verder uit te bouwen.
Hoe werkt dat verrekte stukje plastic met drie gaatjes toch…?
Als voorbereiding op onze Camino zijn we uiteraard bezig om de nodige inkopen te doen. Hoog op de lijst van spullen staat een tent. Of eigenlijk twee tenten, want als we al de hele dag samen lopen lijkt het ons toch wel prettig om in de nacht wat privacy te hebben.
De eisen:
- Om wat ruimte te hebben willen we allebei een tweepersoonstent;
- Hij moet licht, heel licht zijn.
- En ja, ook de prijs moet niet te zwaar zijn, dus die hele dure MSR-tentjes… echt heel mooi en functioneel, maar toch even te duur voor ons.
Uiteindelijk valt ons oog op de Husky Sawaj Camel-2, een mooi tentje, 1,6 kg schoon aan de haak en met 200€ past deze ruim binnen het budget.
Twee dagen na onze bestelling wordt er een keurig doosje bezorgd. Ik neem hem van de postbode aan en wat direct opvalt is het gewicht… Hoe kunnen hier twee tentjes in zitten? Maar daar waren ze op geselecteerd natuurlijk en inderdaad, twee keurige pakketjes in de doos. Nieuwsgierig geworden besluiten we de tent in de tuin op te zetten. Een grondzeil met binnentent, een buitentent, een stok, haringen en scheerlijnen. Hoe moeilijk kan het zijn.
De stok zit snel in elkaar en na wat twijfel over hoeveel spanning er op zo’n stok kan komen te staan staat het geraamte van de tent al gauw. Binnentent aan de stok geklikt en voilà, er staat al iets dat op een tent lijkt. Buitententje erover gelegd en we hebben een goede indruk van de ruimte in de tent. Omdat we geen gras in onze tuin hebben, konden we de haringen en scheerlijnen helaas niet gebruiken.
Onze eerste indruk: een heel licht tentje. Eenvoudig op te zetten, eerste keer binnen vijf minuten. En fijn dat we niet met z’n tweetjes in één tent hoeven te liggen. Want dan moet je dus echt wel heel verliefd zijn wil je dat vier maanden volhouden.
Nu we dat tentje zo hebben staan willen we hem eigenlijk wel in volle glorie zien staan, dus hup, naar het grasveldje om de hoek.
De tent staat alweer snel, haringen zetten het doek goed op spanning en dan de scheerlijnen…
Ja… de scheerlijnen…
Op het filmpje dat we hebben bekeken wordt de scheerlijn om de haring gelegd en met het plasticje, zo’n klein, simpel plasticje met drie gaatje en de scheerlijn er doorheen gezigzagd, spannen ze die scheerlijn aan. Tot zover de theorie. Want wij, als niet heel ervaren kampeerders, hebben dus echt geen idee hoe dat kleine, simpele stukje plastic met die drie gaatjes nu toch die lijn op spanning kan zetten. Knoopje hier, lusje daar… helaas. Hoe doen zet dat toch?
Maar niet getreurd, we hebben wat zeer ervaren kampeerders in de familie dus die gebeld.
Zwager… voicemail! Nichtje… voicemail!
Dat schiet niet op, dus dan maar de helpdesk voor werkelijk alles: Youtube. En ja hoor, een filmpje die ons de eerste kampeergeheimen prijs geeft. Vertwijfeld kijken we elkaar aan. Het kan toch niet zò simpel zijn? We volgen de instructie op en trekken in een seconde de scheerlijn helemaal strak. Gelukzalig zitten we in de strak opgezette tent.
Weer wat geleerd. Hoe vaak zullen we aan dit verhelderende moment terug denken als we ons tentje volgend jaar iedere avond opzetten?
